Nerede O Eski Bayramlar...

Yıl bilmem kaç diye anlatmaya başladıklarında büyüklerimiz, ellerimile çenemizi avuçlar dirseklerimizi masaya yaslar masal dinler gibi dinler, o günleri hayal etmeye çalışırdık.. Masal gibi gelirdi çünkü bizlere.. Kim derdi ki bir gün gelecek ve ben de aynı cümleyi kuracağım.. O zamanlar onlar bu cümleyi kurduklarında yaşadıkları duyguyu bilmeden sadece anlattıklarına odaklanırdım.. Şimdi bu cümlenin derinliğini o kadar iyi anlıyorum ki.. Özlem, Hasret ve o günlerin geri gelmeyeceğini bilmenin verdiği o burukluk...

Tam şuan o duygularla bezenmişim tepeden tırnağa.. Kendi yaşadığım bayramlara gidiyorum geçmişe doğru.. Ben de ki o bayram dendiğinde burnumun direğini asıl sızlatan hep aynı anıdır..6 /7 yaşlarındayım.. Babam Maden Teknik Arama Enstütüsüsü nde aşçı o yıllarda.. Evden uzakta hep.. Bayramlarımız onsuz.. Bayram öncesi gelmiş ve bana ‘’Ayakkabıcı Nihat ‘’ ın vitrininde her geçişimde görüp, hevesle baktığım o kırmızı pabuçları alma sözü vermiş. Arefe günü gelip çatmış ama benim babacığım ortalarda yok.. Nasıl üzgünüm anlatamam.. ‘’Bayramda benim olacak’’ diye düşündüğüm o pabuçlar alınmamış.. Derken ikindi gibi babam elinde bir paket ile çıkıp geliveriyor ve kırmızı pabuçlarıma kavuşuyorum.. Bizimle bayramlaşıp yeniden işine dönüyor.. Söz verdiği için sırf o ayakkabıları bana alabilmek için izin alıp ,onca yolu tepip geliyor, sözünü yerine getirip yine mesaisine dönüyor... O çocuk kalbimle babamın fedakarlığını o zamanlar anlayabildiğimi sanmıyorum.. Benim derdim pabuçlarıma kavuşmaktı sadece ve onun mutluluğunu ve coşkusunu yaşıyordum.. Çook sonraları anladım ne kadar kıymetli ve özverili bir davranış olduğunu yaptığının....

Demem o ki.. Hakkaten bayramlar eski bayramlar değil artık.. Tatil gözüyle baktığımız, yoğun iş tempomuzda bir nefeslenme olarak gördüğümüz bir olgu.. Sabah uyandım, yataktan kalkmadan önce bu sabahın dünden ne farkı var diye düşündüm.. Hiç..Bu hiç lik o kadar büyük ki.. Bomboş hissettiriyor insanı.. Telefonumuza gelen birkaç mesaj da olmasa hiç anlamayacağız bugünün bayram olduğunu...

Özenle günler öncesinden hazırlanıp heyecanla uyanıp, bayramlıklarımızı giyip, ailecek yaptığımız kahvaltı sonrası mahalleden arkadaşlarımızla buluşup , poşetlerimizi alıp kapı kapı mahallede kim varsa mutlaka gittiğimiz, çalmadık kapı bırakmadığımız ve şekerlerimizi toplayıp , oyun alanımızda toplaşıp sen ne kadar topladın ben ne kadar topladım kritiklerimiz.. A sen de çikolata mı var, ben de neden yok diye üzüldüğümüz.. Daha yakın komşularımıza hep birlikte gittiğimizde komşu teyzenin her çocuğa değil de onlara şekerliği uzatırken senin eline onlara çaktırmadan para sıkıştırması...

Velhasıl güzeldi be... Şimdiki çocuklara bakıyorum da gerçekten çocukluğumuzu onca yokluğa onca zorluğa rağmen güzel yaşayan belki de son nesiliz..

İçinizdeki çocuğun hep var olacağı nice güzel şeker tadında bayramlar diliyorum...