Bazen

Parmaklarımda canımı yakan kelimelerin tuhaf acısı, saçlarımı avuçlarımın arasına alıp, sıkıyorum başımı.

damla damla akıp da kaybolsam diyorum, sessizce, yazmadan, okumadan, duasız, sus payım bile olmadan, damla damla, usulca.
korkmadan basıyorum toprağa, dağlara doğru kaldırıyorum başımı, uzak, derin,
dipsiz bir boşluk yok artık gördüğüm yerde, üşümüş parmaklarımı göğsüme gizleyerek, yüreğim düşecekmiş gibi bakıyorum gökyüzüne, yaramı öpüyor rüzgar, sarmalıyor, kucaklıyor, kestirmeden giriyor hep içime.

kıyısında dursam da yaşamın, olsun, kıyısından da olsa tutunuyorum işte, gittiği yere kadar…

Ey kapı eşiğinde bekleyen kuru ayaz !

Tenime bırak avuçlarındaki zemheriyi…

Ve tavan deliğinden gülümseyen yıldız !

Kıyılarıma bırak geceye beslediğin öfkeyi ..

Ey yaşarken yüreğimi solduran sevgili !

Çile hamurunda yoğrulmuş adama acımayı bırak,

Çek, yüreğime dayadığın son tetiği…