- Anılar/Neslihan -
İlkokula giderken kitaplardan nefret ederdim. Ama matematik olimpiyatlarını da kazanan bendim. Belki de sadece sayıları sevdiğim için bankacı olmuşumdur kim bilir..
İlkokul 5 deyim sınıfa bi kız geldi Neslihan. Sarı saçlı, beyaz tenli, renkli gözlü ; öğretmenin kızıymıs başka bi okuldan gecmis bizim sınıfa. İlk defa birini cok kıskanmıstım. Ama güzelliğini falan değil zekasını , bilgisini , üslubunu , durusunu ; hayata farklı bakıyordu o. Kimsenin bakmadiği bi pencereden..
İnsanlari denemek için sorularim vardir ona da sunu sormustum sen su padisah olsaydın ne yapardın ? Merhaba bile demediğim kiza ilk sorum buydu. Tüm gün tüm tenefüslerde dünya haritasından biz Osmanliyi kurduk yiktik devrimler yaptik neler yapmadik ki.. İlkokul 5 deydik.. Yani 10 yasindaydık. Ama o farkliydi dedim ya.. Hayranlıkla dinledigimi hatirliyorum..
O zamana kadar o sinifta hiç nefes almadiğimi fark etmiştim.. Okul hayatimin ilk en güzel günüydü..
Sonra onu izlemeye başladim neler yapiyor bu kadar şeyi nerden öğrendi.. Nasıl onun gibi olurum ?
Bir gün kitap okuduğunu fark ettim. Haftalık kitap aliyordu çünkü kütüphaneden..
Bende gittim başka bi gün gizlice , hayatimda hiç kitap okumamişim tek sevdiğim hikaye de Türkçe kitabindaki 3 gözlü çocuk.. :)
İlk okudugum kitap Montaigne denemelerdi. Sonra Tolstoy insan ne ile yasar.. Hep o dönemin kitaplari.. Dokuzuncu hariciye kogusu (asla anlamayip her kelimeyi de anneme sormustum ) derken karsima bi kitap cikti 'Kaf dagindaki inci' bana kitaplari sevdiren kitap.. Sonra defalarca kez okumak istedim ama yoktu.. Tabi internet bu kadar yaygın degil cok aramistim o kitabi tekrar okuyabilmek icin ve hala tekrarını okumadan ezbere bildigim tek kitap o , en sevdigim kitap..
Çünkü inancla ilgili..
Gercek inancla.
Sonra yüzlerce kitap okudum , okuduk. Neslihan bana calismayi ögretti. Herkesten farkli olmayi.. Farkli olan insanlara yetismem icin cok kosmam gerektigini.. Fark etmeyi fark ettirdi bana.. Biri karsima gecip bir sey bilmedigimi söylese sinirlenirdim ve yerimde sayardım belki de ama o bana dostluguyla bunu gösterdi.
Bir gün Neslihan bizim okuldan ayrildi. O sene benim karnemde su yazıyordu 'bataklıgın icindeki tek gül tanesi'
Günese bakmayi o ögretti bana. Nefes almayı. Güzel kokmayı...
En sevdigim kitap da en sevdigim film de kayboldu tarihin tozlu sayfalarinda..
Ama hepsi bana tek bir seyi gösterdi 'gercekten inandiginda olur' ve ne oldugu veya ne kadar zor oldugu hic önemli degil.
Neslihanı sorarsaniz hala görüstügüm , hala hayran oldugum yurt disinda yasayan alanında cok iyi bi mühendis <3
O olmasaydi su an belki bende bu kisi olamazdim.. Hayatima dokunan nadir insanlardan biri..
Ona ithafen..
|