modern insanın en büyük problemi
kendine istediklerinin peşinden koşarken, kendinden istediklerinin farkına varamaması, bunların arayışına girmemesidir. insana lâzım olanlar üzerinde kafa patlatmaktan, gerçekten insan ne demek merak etmemesidir. karman çorman olmuş kavramlar üzerinde yükselen düşünce yapısından mütevellit hayatı gerçekçilikten uzak yaşamasıdır. ağır bir sorumluluk getireceği için, kendisiyle yüzleşmekten, kendisini tüm kusurlarıyla kabul edip onları tamir etmekten, bilmeden kendi mükemmelliğinden kaçmasıdır. yani aslında modern insanın kendisidir en büyük problemi. hani nasıl der özdemir asaf: "..ben hep kendime çıkan bir yokuştum. yokuşun başında bir düşman vardı. onu vurmaya gittim, kendimle vuruştum."
sonrasına ise hepimiz bal gibi biliyoruz ki aslında para o kadar da önemli bi şey değildir.yine de sıralamada kıl payı farkla da olsa nefes almaktan sonra gelir.
dile kolay vicdana zor kulağa da hoş gelmeyebilir ama doğan her yeni bebek gibi ölen de ekonomiye can verir.
zaten doğuştan hakkımız olduğu halde kapısından bile zor girilen adına özgürlük denen bu müzayededeki mafiş parçaları fahiş fiyatlara satın alabilme hakkına erişebilmek için
çalış baba çalış her gün sürün anam sürün her an boğul ruhum boğul bir kaşık suya düşmeyi
borç içinde öğrendik yüzmeyi hayatlarımıza kara sular indi sabah sekiz akşam beş hayallerinle helalleş ağlamak sadece çocukken işe yarayabilirdi yetti batır gemileri kaçır keçileri
sen yazmazsan ben yazmazsam değişmez kader keyfekeder yalnız ölü balıklar akıntıyı takip eder..
|