Ablama.....
Bunları şuanda yazamazsam bir daha asla yazamam. O yüzden hemen başlıyorum. Bak şimdi. 5-6 yaşlarındayım. Yukarda terasa çıkmışız. Annem altımıza halı sermiş sen ben ve Merve evcilik oynuyoruz. Sen doktordun ben marketci Mervede ev hanımı. Ayısını da bebek yapmış. Hasta olursa ayıyı sana iyileştirmek için getirirdi. Banada alışveriş yapmak için. Barbie bebeklerimiz vardı. Annem renk renk kıyafetler dikerdi onlara. Merve ayısını getirirdi ama dik diye. Zaman akmaya başladı sonra...Yıl 2000 ilk okula yeni başladım. Sen o zaman 3. Sınıftın. Benim ufak çaplı korkum vardı. O güne dair hatırladığım zaten net 2-3 şey var. Biriside benim elimi tutman. O zamanlarda duygusaldın sen "Merak etme." dedin. Yolumuza devam ettik. Bir lafın beni rahatlatmıştı. Liseye geçtim babam aynı okula gönderdi bizi. O zamanda sınıfama gelmiştin bana bakmaya. Ben gergin melehat yine rahatlamıştım. Sonra zaman geçti. Üniversite sınavları iş hayatı derken o küçücük dünkü kızlar hayata yine kardeşleri ile beraber kol kola dimdik yürümeye devam ettik.
O zamanlar evcillik oynarken ayıcıktan yaptığımız bebeklerin en gerçek olanı senin kucağında şuan mışıl mışıl uyuyor. Biliyorum en azından seni tanıyorum artık. Sen anlatmazsın her şeyini. Ama hissediyorum. Herşeyden herkesten korumak isteğin kızın var. Onun için savaş vermeye hazırsın. Ama korkuyorsun nasıl yapacağından emin değilsin.
O ilk gün elimi tutan canım ablam bu günde ben senin elinden tutuyorum.
Merak etme..
Her şey mükememel olucak.
Bizi bu mucizeye ortak kılldığın için sana teşekkürler.
Kardeşin EBS...
Bu yazıyı yiğenim ilk doğduğu gün yazmıştım ablama.
Benim için duygusu asla eskimeyen yazı olarak kalıcak.
Sizinlede paylaşmak istedim..
|