Bugün günlerden affetmek...

Oturup bir süre kendimi dinledim.. kendi içimde yolculuğa çıktım. Geriye doğru baktığımda içimde biriktirdiğim duygulardan kırgınlık.. kızgınlık.. öfke terazisi ağır basmakta.. O kadar çok kırılmışım kızgınlık biriktirmişim ki.. Yüreğime ağır geldiği için kalp sızılarım ağrıya hem de fiziki bir ağrıya dönüşmüş.. Değdi mi diye sordum içimdeki ben e ..

O insanlar belki seni aklına dahi getirmezken, hatırlamazken ve hayatlarına devam ederken sen bunu kendine neden yapıyorsun?.. Kırıldığın kızdığın insan etkilenmiyor sen etkileniyorsun bundan sen kendini tutsak ediyorsun bu duyguların kıskacına..

Affetmenin önündeki en temel engeldir kızgınlık ve kırgınlık.. Ve intikam alma duygusu.. İstiyor muyum bunu.. Hayır.. O insanlarla yolum keşişsin yada yeniden bir araya olalım isteği var mı? yok..
Özlüyor muyum ..hayır.. E o zaman ne demeye onlara ait olan bu olumsuz ve bana yük olmaktan öteye geçmeye o duyguları taşıyorum.. Mantığım ilk defa duyularıma üstünlük sağlıyor belki de..

Mantığımı dinlemeye karar veriyorum ve bütün o geçmişime ait ne kadar kırgın , kızgın, öfkeli olduğum insan varsa hepsini teker teker affediyorum.. Affetmek onlara yaptığım bir lütuf değil kendime yaptığım en büyük iyilik.. Bir kuş gibi hafifletiyor bu his beni ve özgürleştiğimi hissediyorum.. Affetmek özgürleştirmiş gerçekten bunu deneyimleyerek öğreniyorum.

Bilinçaltı heybemde gereksiz ne kadar olumsuz düşünce varsa birer birer kaldırıp atıyorum çöpe ve heybemde daha güzel ve pozitif duygulara yer açılıyor.. Bu hayat benim hayatım ve ben kimsenin yükünü çekmek istemiyorum.. Ve bilinçaltıma bir daha aynı hataya düşmemesi gerektiği mesajını iletmeyi de ihmal etmiyorum.. Yaşasın özgürlük..