İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!

Yüksek sesle kendime tekrarlıyorum bunu.. Kendimi duymak, duyduğumu kabullenmek için...

Çok çabaladım... Defalarca denedim...Sana ulaşabilmeyi.. Yeri geldi bağırdım sesimi duyman için.. Yeri geldi sustum sessizliğimi dinlemen için..

Bende beğenmediğin dile getirdiğin ne varsa değişmeye ve bu yanlarımı törpüleyip sana uyarlamaya ve biz olmaya çalıştım.. Kızgınlıklarını ve öfkenin temelini anlamaya enpati kurmaya gayret ettim.. Kendi önceliklerimi erteleyip sana ve senin önceliklerine odaklandım.

Sonra fark ettim mi ben hep veren tarafım.. Ben biz olmaya çabaladıkça kendimden ödünler verdikçe sen daha fazlasını bekler olmuşsun.. Ne zaman ihtiyacın olsa her şeyi bir kenara bırakıp baş ucunda olmam, sen mutlu ol diye mutsuzluğa gömülmem beni ben olmaktan çıkarmış..

Bilmiyorum belki de hiç bir zaman seni bırakacağıma gideceğime inanmadın.. Ya da içten içe gideyim istedin.. Belki de garantiydim senin gözünde sende.. Ama ben artık yokum ve senden vaz geçiyorum.. Senin yanında ben değilim ben artık.. Tanımadığım bilmediğim bir kişiliğe dönüştüm.. Kendime yabancılaştım.. Sana yaklaşmaya çalıştıkça kendimden uzaklaştım..

En kötüsü de bu yeni beni ben bile sevemedim.. Kendisini sevmeyeni kimse sevmez ki.. Ben de insanım ve tükendim..

Senden vazgeçiyorum.. Gitmek istediğim yada beni bırakacağını düşündüğüm için değil biz e dair en ufak bir umudum kalmadığı için.. Seni mutlu etmek için kendimi mutsuz ettiğim ve ben olmaktan çıktığım için...

________________