sakin ruhum alev aldı semaya
kendim kadar gördüm bütün iri gözleri
kendim kadar üzüldüm
kendim kadar korktum
ve kendim kadar utandım
hiç gülmediğim kadar ağladım kendi kendime...
oysa öldüğüm kadar yaşayacağımı söylemişlerdi bana
bahar var diyerek
defalarca öldürdüler öldürdüler
öldürürken bile öldürdüler
aydınlık olacak geceler demişlerdi
yeniden doğmayı beklerken
ayaklarım kök saldı o meşhur fırtınalara
şimdi her esinti
izlerimi taşıyor kuru topraklara
parça parça dağılıyorum
kendim kadar yaşadım...
oysa bir şiir kadar doğmak
bir şiir kadar yaşamak
derin mana araflarında toz bulutu olurdum belki
sonu ne olursa olsun
bir şiir kadar ölmek isterdim...
can-i
(Hasan Kiraz)