Yalnızlığımı seviyorum... Her şeyden önce kendimi seviyorum çünkü.. Kendimle baş başa kalıp, zaman geçirmek , kendimi dinlemek çok keyifli...

Vicdanen rahat olduğum için beynime hücum eden karabasan düşüncelerim yok mesela... El ayak çekilip de gecenin o muhteşem sessizliği başlayınca açılır hayal dünyamın kapıları ardına kadar...O kadar uçsuz bucaksız bir dünya ki orası.. Kısıtlamalar yok, engeller yok.. El alem ne derciler yok.. Olmayacak hiç bir şey yok orada. .Her şeyin mümkün olduğu özgür bir dünya...

Yalnızlık benim için zorunluluk değil bir seçim... Bile isteye alınmış bir karar... Kalabalık eş dost, arkadaş yada iş ortamından sonra koşarak gittiğim bir konfor alanım.. Sığınağım adeta...

Hayatımın olmazlarını oldurmuş, dengemi oturtmuş , en önemlisi kendimle olan kavgamı bitirmiş biri olarak seviyorum yalnızlığımla baş başalığı...

Öyle; yalnız insanlar asosyaldir.. klişesine de bakmayın. Değiller çünkü.. Kendimden biliyorum. Arkadaş ortamında gayet keyifli, neşeli ve enerjik olan ben, yalnız kalabildiğim de o yalnızlık o kadar kıymetli ki ; iki saatlik yalnızlığıma on saatlik iş sığdırabilirim...

Yalnızlığım özgürlüğüm benim..Bindiğim bir trenden canımın istediği her hangi bir durakta inebilmek gibi...