Hastanenin kapısına geldiklerinde Sare bir yaprak gibi titremeye başlamıştı. Avucunda tuttuğu küçücük eli sıktığının farkında bile değildi.

-Anne elimi acıtıyorsun...

Esra’nın sesiyle silkelendi. Elini gevşetip eğilip saçından öptü:

-Afedersin aşkım farkatmemişim...

Başını kaldırıp Esra’nın diğer elindeki Erhan’ a baktı , göz göze geldiler. Erhan :

-Meleğim anne de ben de çok heyecanlıyız.. Seni dede ve babaanne ile tanıştıracağız ya..

-Babacığım ben de çok heyecanlıyım ama biraz da korkuyorum.

Erhan dizlerinin üzerine çöktü. Esra ile göz temeası kurarak:

-Neden korkuyormuş benim meleğim?

-Beni sevmezlerse diye..

-Senin gibi bir meleği kim sevmez ki.. Daha görür görmez bayılacaklar bak gör..

Uzanıp yüzünü avuçları arasına alıp saçlarından öptü. Kalkıp tekrar elini tuttu, Sare ye baktı:

-E hadi o zaman gidip tanışalım..

Birlikte el ele hastaneden içeri girip danışmaya yürüdüler. Danışmadaki görevli Doktor Orhan’ın akrabaları ve babasını ziyarete geldiklerini öğrenince :

- Çocukları hasta odalarına alamıyoruz.. Lütfen bekleyin.. Orhan Hocam’a bir haber verelim.

Diyerek aradı Orhan’ı. Çok beklemeden karşı taraftan elleri scrubs un ceplerinde hızlı adımlara onlara yaklaşan Orhan’ı gördüler.. Sare içinden ‘’hala çok yakışıklı’’ diye düşündüğünü görünce utançla kızardı ve kendine kızdı.
Orhan ise ona ve Erhan’a uzaktan sadece birer bakış atmış tüm dikkatini Esra’ya yöneltmişti. Yanlarına gelince onlar orda değillermiş de sadece Esra ordaymış gibi davranarak önünde çömeldi:

-Merhaba hanımefendi.. Hoş geldin.. Ben Orhan.. Tanışa bilir miyiz?

Diyerek elini uzattı. Esra başını sırayla bir annesine bir babasına bakıp onların başları ile verdikleri onayla sıcacık gülümseyerek uzatılan eli tutup ciddiyetle sıktı:

-Merhaba.. Ben de Esra..

Orhan elini bırakmadı Esra’nın.. Avuçlarının içine aldığı minik eli uzanıp öperek:

-Ne kadar güzel bir ismin var.. Tıpkı senin gibi.. Çok memnun oldum Esra.. Ben senin amcanım..

-Ben de çok memnun oldum.. Babam söylemişti Orhan amcam olduğunuzu.. Dedemle babaannem de var. Sizi görmeye geldik biz..

- Evet.. Laf aramızda Onlar da seninle tanışacakları için çok heyecanlılar, tıpkı benim gibi.. Daha fazla bekletmeyelim ne dersin?

-Tamam...

Orhan ayağa kalkarken elini Esra’ya uzatmış, o da hiç tereddüt etmeden tutmuştu uzatılan eli. Orhan kaçamak bir bakış attı Serra’ya.. Serra’nın yüzünde garip bir hüzün vardı. Ama kızının elinin tutulmasından rahatsız olmuş gibi bir şey hissetmeyen Orhan Esra elinde danışmaya döndü:

-Benim misafirlerim.. Çok uzun tutmayacağım çocuğu.. Babamın özel isteği ile burda. Görsün çıkaracağım.. Kontrol bende..
dedikten sonra Esra ile o önde, Erhan ile Sare arkalarında ilerlediler.

Ayhan bey özel bir odada nekahat dönemindeydi.. Hastanenin doktorlarından birinin babası olması ile de ayrı bir ilgi görüyordu.
O Sabah erkenden uyanmış ve şimdiye kadar sadece fotoğraf ve videoları ile yetinmek zorunda kaldığı torununu görecek olmanın heyecanı ile hazırlanıp beklemeye başlamıştı. Kendisini ilk buluşmasına gidecek genç bir adam gibi hissediyordu. Saçlarını düzeltiyor, yastığının yerini değiştiriyor ,yakasını çekiştiriyordu.
Safiye Hanım’ın da ondan pek bir farkı yoktu. Masanın üzerinde bulunan objelerin yerini kaç defa değiştirdiğinin farkında bile değildi. Yatağı düzenlemeye çalışıyor, aklına bir şey gelmiş gibi aniden yan çekmeceye dönüyor, üzerini düzenliyor , ne yapacağını bilemez halde odanın içinde bir oraya bir buraya dönüp duruyordu. Arada birbirlerine bakıp heyecan ile gülümsüyorlardı.

Kapı açılıp içeriye elinde Esra ile Orhan girdiğinde her ikisinin de heyecanı ve mutluluğu zirve yapmıştı.
Çocuğa o kadar odaklanmışlardı ki hemen arkalarından giren Erhan ile Sare ye bakmadılar bile. Orhan Esra’yı babasının yanına götürdü:

-İşte deden Güzellik..

Ayhan bey gözünde yaşlar ile ellerini uzattı çekincen çekingen ona bakan iri iki kara gözlere bakarak:

-Merhaba.. merhaba ben Ayhan.. Sen çok güzel bir şeysin.. Gell..

Esra da elini uzattı biraz ürkek biraz kararsız..

-Esra ben.. Memnun oldum..

Ayhan bey küçük kızı kendine çekip sıkıca sarıldı.. Bir çocuk gibi ağlıyordu.. Onların bu duygusal sahnesi hepsini etkilemişti.
Safiye Hanım daha en başından serbest bırakmıştı göz yaşlarını.. Ellerini dua eder gibi birleştirmiş aynı anda hem gülümsüyor hem ağlıyordu.
Orhan pencerenin kenarına yaslanmış, yine elleri ceplerinde duygusal bir ifade ile onları izlemekteydi.
Erhan ile Sare yatağın ayak ucunda kalmış, manzarayı onlar aynı ruh hali içinde bakmaktaydılar.

Bir süre kimse kıpırdamadan kaldı aynı pozisyonda.. Ayhan bey Esra’yı omuzlarında tutup yüzünü görecek şekilde az uzaklaştırdı kendinden:

-Sen bir mucizesin.. Nasıl güzel bir şeysin sen.. İyi ki geldin.. Ben senin dedenim biliyorsun değil mi?

-Evet biliyorum. Sizinle tanışmaya geldik biz..

Dönüp annesi ile babasından yana bir bakış attı bunu söylerken. Onun bakışı üzerine Ayhan bey de ilk defa onlardan yana baktı. Başıyla ‘’gelin’’ işareti yaptı. Erhan ve Sare aynı anda yatağın başucuna geçtiler. Orhan bunun üzerine ellerini cebinden çıkarıp bir adımda yatağın diğer tarafına gelerek:

-Esracım hadi anne baba dede ile konuşurken biz de seninle ve babaanne ile kantine gidelim.. Ben çok acıktım bir şeyler yiyelim.. Ne dersin?

Babasına bakarak:

-Çocukların odaya alınması yasak biliyorsunuz.. Daha fazla kalması doğru değil..

Ayhan bey tekrar Esra’ya uzanıp bir kez daha sarıldı.

-Çok çok memnun oldum seni gördüğüme.. Yakında yine görüşeceğiz.. Hadi sen amcanla git bir şeyler ye olur mu?

Esra dönüp Erhan ile Sare’ye baktı. Onların baş hareketi ile onaylarını alınca:

-Tamam diyerek indi yataktan..

Daha fazla bekleyemeyen Safiye hanım gelip sımsıkı sarıldı küçük kıza... Kendini daha fazla tutamamıştı. Bir yandan sarılıyor, öpüyor, kokluyor.. Bir yandan da ağlayarak bildiği bütün sevgi sözcüklerini sıralayıp duruyordu. Aynı duygusal sahne bir kez de ikisi arasında yaşanıyordu.

Bir süre müdahale etmeyen Orhan sonunda:

-Safiye Sultan hadi.. Kantine geçelim biz..
diyerek Esra’yı tutup çekti annesinin kollarından ve birlikte çıktılar odadan..