Kredi Yurtlar Kız Öğrenci Yurdu tabelasını görünce bir telaşla indi dolmuşdan...elinde ufak valizi sırtında çantası karşı kaldırımda yurdun önündeki kuyruk olmuş öğrencilere baktı bir süre..çekimser adımlarla geçti yolun karşısına ve sıranın sonuna ilişti sessizce..

Televizyondan,filmlerden gördüğü o koca İstanbul'da birbaşınaydı artık...Sıra ilerledikçe içindeki heyecanla korkuları çarpışıp duruyodu...Kalbinin sesi beyninde atıyordu sanki...
İki yanı ağaçlarla kaplı yemyeşil bir yoldu yurda giden yol..Yüksek binalar arasında saklanmış saklı bir bahçe gibiydi...Bahçesinde çeşit çeşit ağaçlar ve ağaçlar arasına yerleştirilmiş kamelyalar, tam orta kısmındaki yapay havuzu ile cennet gibiydi..Suyun şırıltısı insana huzur veriyordu adeta...

Sare içindeki anlamlandıramadığı o garip korkunun yerini dingin bir sakinliğin aldığını hissetti...Kendini suyun şırıltısına bıraktı..Etrafındaki kalabalıktan yükselen sesler uzaktan gelen bir uğultu gibiydi artık...

Yurt 4 katlı, yatakhaneleri,kütüphanesi, kantini, çamaşır hanesi, ütü odası ve yönetim odaları ile butik bir bina idi..O koca koca soğuk binaların aksine sıcak,kucaklayıcı bir havası vardı sanki...

Sıra kendine geldiğinde ; kapıdaki görevlinin yönendirmesi ile gösterilen odaya doğru ilerledi.Kapı açıktı.. İlk gözüne ilişen masadaki isimlik oldu;’’Cemile Karakaya Yurt Müdürü’’Masanın üzeri evrak doluydu...dosyalar, kağıtlar, kalemler...
’’Bu masada aradığını nasıl buluyor’’ diye geçirdi içinden..
Düzen onun için çok önemliydi çünkü...Düzen,tertip ,temizlik...
Suna Annesinin sesi çınladı sanki kulaklarında...İster istemez iki masayı kıyaslarken buldu kendini..
Aradaki fark uçurum gibiydi...Suna Annesinin masasında her nesnenin yeri belliydi...Asla dağınık ve karmaşık görmemişti o masayı..
Sadece masa mı odası,duruşu ,oturuşu ve hatta yürüyüşü bile karşısındakine düzen ve güçlü bir disiplin empoze ederdi..

Bakışlarını masadan alıp odanın duvarlarında gezdirmeye başladı...Duvarlar öylesine dolu ve karmaşıktı ki gözleri yoruldu adeta...
Fotoğraf sergisinde gibi hissetti kendini..Duvarlardaki fotoğrafların hepsinin ortak özelliği Cemile Hanım idi..Her fotoğrafta yanında başka bir genç kızla poz vermişti...Ve her fotoğrafta yüzüne yansıyan gurur, gözlerindeki ışıltı...

Kendini duvarlardan çekip yavaşça tıklattı kapıyı..Cemile Hanım dalgınca kaldırıp başını gözlüklerinin üzerinden bakarak eliyle gel otur işareti yaptı...

Sare valizini kapının yanında bırakıp sırt çantasını indirdi valizinin yanına bırakıp çekingen adımlarla gösterilen sandalyeye ilişti..
Cemile hanım gözlüğünü çıkarıp karşısında suçlu bir kedi yavrusu misali oturan süklüm püklüm kıza baktı...yüzüne sıcacık bir gülümseme yayıldı...o kadar alışıktı ki bu manzaraya...

Her yıl mezun ettikleri öğrencilerin yerine yeni başlayan öğrencileri kayıt etme dönemiydi..Bu dönem onun en yoğun zamanıydı..O kadar işini sever ve kendini kaptırırdı ki yemek yemeyi bile unutur,Emine Hanım tepsiyle getirmek zorunda kalır, masasından kalkmadan alel acele birşeyler atıştırır, yine dosyalarına gömülürdü...
Yurt onun için görev alanından çok kendi evi gibiydi..Öğrencileri de evlatları...Bu zihniyetle yönettiği bu kurumda 20 yıldır hizmet vermekteydi..Defalarca Kredi Yurtlar Kurumu’ndan ödüller almış ve göreve başlayan birçok meslektaşına örnek olarak gösterilmişti..

- Söyle bakalım adın ne senin?

-Sare...

-Soyadın?

-Soylu..Sare Soylu...

-Evet Sare Soylu..Bakalım dosyana...

Diyerek önündeki dosyaları karıştırdı..Sare'nın dosyasını bulunca diğerlerini kenara bırakıp önündeki dosyayı incelemeye başladı.Okudukça yüzü bulutlanmaya başladı...Cemile Hanım'ın her hareketini pür dikkatle izleyen Sare'nin yüzüne de endişe ve korku yayıldı..göz bebekleri büyüdü..
Cemile Hanım dosyayı kapatıp Sare ye döndü, söze nasıl gireceğini bilemeyen bir insanın kararsızlığı ile baktı bir süre..Yüzünde yine bir sıcak gülümseme yayıldı..Gözlerinde merhamet vardı bu defa...

-Demek İzmir den geliyosun... Aferin sana tıp kazanmak herkesin harcı değil..Hele de senin durumunda biri için hiç değil..Tebrik ederim seni kızım...

-Teşekkür ederim..Kabul edildim mi yurda?

Cemile Hanım bu endişeli soruya gülümsedi;

-Tabi ki edildin Sarecim..Seni kabul etmeyip de kimi kabul edeceğiz.. Hem senin durumundaki öğrencilerimizden yurt ve yemek parası da almıyoruz..
Artık sen bizim kızımızsın bundan sonra...Tıplılara 4.katı veriyoruz..Ben kayıt işlemlerini hallediyorum, hadi sen çık odana yerleş bakalım..Oda numaran 69.. Boş olan 4 yatak var o odada..Hangisini istersen alabilirsin..

Sare mutlulukla kalktı yerinden..Kuş gibi hafiflemiş hissediyordu kendini..Hep kötü şeyler olmazdı ya bu hayatta..Bak işte güzel şeyler de olabiliyordu..

-Çok teşekkür ederim, iyi günler...

-Odana çıkmadan danışmaya uğra, ihtiyacın olan bilgileri anlatsınlar sana.

Odadan çıkıp danışmaya ilerledi...Danışmadaki görevli Serra’nın bir şey söylemesini beklemeden, işini iyi bilenlerin o robotlatmış tavrıyla hızlı hızlı konuşmaya başlayarak elindeki kağıtları uzattı...

-Hayırlı olsun hoş geldin..Burda yurdun tüm kuralları yazılı..Bunları iyice okuyosun ve orda yazanların dışına asla çıkmıyosun..
İhtiyacın olan bütün bilgiler orda mevcut...Kantin alt kat..Kafana takılan bir şey olursa sorarsın...

-Teşekkür ederim, kolay gelsin...