 Sessizlik Köpeğe Benzer
Pencereye koşan bir köpek sessizlik
Kendi gezegeninde çırpınıp durur
Geceyle doldurur ihanetin içini
Ve bir korku durur yüzlerde,
Limanda titrek şarkılar,
Ağaçlarla sabah oluyor çorak topraklar
Mazlumların mermi uğultusundan kaçması,
Gürültünün son zindana girmesi,
Ya da insanın kendi kendine söylenmesi
Hiçbiri bozamaz donuk dudakların
Nafile uykusunu
Sessizlik köpeğe benzer,
Geçmeyen zaman içinde…
Artık kalabalıklardan düşüyor
Sessizlik dinlenmez tek başına
Ok gibi koşar içimde
Soğuk yalın bir bıçak
Kimsesizliğin ölüme koşan ucu
Soluk soluğa, dudaklarımın kıyısında
Tüm sesler eskidi, hepsi susacak
Derinlerde cam gözleri, soluk
Ateşin içine sığmaz rüzgar
Bir an kimde kalırsa kalsın
Köpeğe benzer sessizlik
Her yana korku salan bir mücadele
Kendi kendine kalınca duyulmaz
Üzgün bir çocuk zaman zaman
Büyülü bir dokunuş, soğumuş suratlarda
Filmin arkası görünmüyor
Sesler yok olmuş,
Nasıl kaybolduğu anlaşılmıyor
Yapmacık tebessümlerin.
Sessizliğimde donuktur heveslerim
Duyulmuyor…
Yalnızlık dağılmış aynalara
Kim bilecek suratlarda durgunluğu
Sitemler camlara çarpmış
Aydınlığın üzerini örtmüş onca sis
Çekip gitmiş yüzü kirli vapurlar
Sessizlik işe yarar böyle zamanlar
Sessizlik yakışmıyor başkasına
Sessizlik köpeğe benzer.. |