Dneneme bir-ki... Kendimde son durum.
Soluksuz sayabileceğim kelimeler varken susunca küf tutmuş cümlelerim...
Nereden başlamalı bilmiyorum.
Kilitli sandıktan hüzünler mi çıkarsam göz pınarlarınıza dokunmak için,
Ya da ağzınız kulaklarınıza varsın diye yaptığım sakarlıklara mı dem vursam.
Zamana bırakırım olmazsa, zaten kalemimde tükenmişlik sendromunu henüz atlatmış değil.
Kaldığım yerden devam etmek için istekliyim ama bedenen ve ruhen yorgunum.
Bu arada düştüğüm yerden kalkarken ilk kez söylendiğimi farkettim biliyor musunuz :)
Sanırım canım burnuma yakın şu sıralar.
________________
Vazgeçilmez değilim, değilsin , değilsiniz...
|