--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
aşk ile nefret, öfkeyle şefkat ve acımasızlıkla sevgim 3 ayrı pres makinesi gibi ezerken beni, dirseklerimiz gökyüzüne dayalı yudumladığımız rakıyı hatırlıyorum. edip'in dediği gibi şimdilerde bir küfür gibi duruyor o kadeh... tonlarca ağırlıktaki hislerimin arasında ezilirken anladım, acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden.
ne çok şey yazdım. sığdıramadım yine de sözcüklere. ne kadar az yazdım oysa. bilsem anlatabileceğim, daha çok yazardım ama nasıl anlatılır bu bilmiyorum. içimde bir his, biliyorum yanılıyorum ama öyle değil diyor. öyle bir hüzün ki umutsuzluğumu hatırlatıyor hep. ne kadar yazsam da yok olmaz. ben anlatamam sen de bilmezsin zaten..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
geçen zaman, insanı kendini bulmak yolunda her dakika bir adım daha ileriye götürüyor, dün "uğruna ölürüm" dediğin şeyler bugün umursamadıklarına, "hep seveceğim" dediklerin birer yabancıya dönüşüyor. zamanın böyle bir kudreti var demek ki, hayal dediklerinin bile gerçek halini gösterip ne boş anlamlar yüklediğini öğretiyor.
hani şair demiş ya: "hayattan aldığım en büyük ders; sevgisiyle karşında sapasağlam duramayan birine, asla yaslanmayacaksın" diye, ilk başta sorduğum sorunun cevabı: tüm bunlara değdi.