İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!

Üniversite okuduğum dönemde, sosyal sorumluluk temelli faaliyetler yürüten bir topluluktaydım. Bizden önceki topluluğun ilçe belediyesi ile ortak faaliyete geçirdiği bir gençlik merkezimiz vardı. Toplantılarımızı burada yapar, lojistik ihtiyaçlarımızı burada hâllederdik. Fakat, gençlik merkezinin aynı zamanda halk eğitim merkezi temelli ayrıca bir misyonu ve işleyişi vardı. Bundan doğan sorunların önüne geçilemiyor, ortak mekân kullanımında bir takım anlaşmazlıklar ve çatışmalar yaşanıyordu.

Hâl böyle olunca, üniversite kulübünün yönetimini devraldım ve topluluğun bu ayağının çalışmalarını gençlik merkezinden bağımsız olarak kampüste yürütmesi gereğini savunmaya başladım. Toplulukta bölünmeler oldu, topluluğun tamamını bunun gereklerine ikna etmek ve nasıl yapılabileceğine dair somut bir işleyiş ortaya koymak düşündüğümden uzun sürdü. Bu süreç beni hayli zorladı ve yıprattı da. Benim kısmen başarabildiğim bu ayrılığı, benden sonra gelen topluluk mensubu arkadaşlar tam da yapmak istediğim gibi sağlamayı başardılar. Gençlik merkezimiz ve üniversite topluluğumuz aynı şehirde, aynı prensipler doğrultusunda, aynı amaç için ayrı ayrı yapılar olarak var olabildiler. O gün, topluluklar müşterek çalışmalarda bir arada bulunmayı da becerebildikleri takdirde, ayrı ayrı olmalarından korkacak bir durum yoktur diyerek bir inisiyatif almıştım. Bunun sağlanabilmesi de beni "farklı ayaklarla aynı yolu yüreyen ayakkabılara gelsin" cümlesine bakıp tebessüm ettirdi.

________________


imza yok. parmak bassam?