Yazma diyorlar.
Kalemin çok asi ve hırçın.
Bıçak gibi keskin.
'Kelimeler mermi gibi işliyor' diyorlar.
Şimdi efkardayım.
İsyanımı hayata kim haykırır ,
Kalemimden başka.

Bazen atıyorum bir kenara.
Bakmak dahi istemiyor gözlerim.
Tutmak için gayret sarfetmiyor parmaklarım,
Asileşmiş duygularımı yazmasından korkarken.

Yalnız kaldığımı hissediyorum.
Ve yine sarılıyorum.
Sımsıkı tutup.
nefreti ve hüznü yazarken ,
Akıyor kelimeler .
Keskin kılıçtan damlayan kanlar gibi

Hakim olamıyorum kendime
Durduramıyorum içimdeki treni.
Bir durakta inerim diyorum.
Sonu gelmez duraklar bitmiyor.
Ardınsıra kovalıyor birbirlerini.
Son durağı bekliyorum .
Kalemin,toprağa düşüşünü benimle birlikte
Aynı kefende sarılıp sonsuzluğa .
Birlikte yaşamak için azabı.

Birlikte girdik bu yola.
Birlikte bitireceğiz bu yolculuğu,
Son durakta...