----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
gündüzün tüm gürültüsünden, keşmekeşinden sonra sığınılan limandır gecenin sessizliği.
önemli mevzuları düşünmek, sorunları çözmek, kararlar almak için en ideal zamandır. karanlığın gölgelediği gerçeklerden bir nebze de olsa kaçıp kendi içine dönebilme imkanı verendir.
bağımlılık yapan bir sessizliktir. bir tadına varan müptelası olur. gündüzün bitmesi iple çekilir, gecenin o sessiz ve karanlık kucağına sığınabilmek için..
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
kafanı dağıtmak için çıktın aslında balkona. üzüldüğün şeyi yine kafana taktın çünkü. dışarı baktığında senden başka insan olmadığını gördün. o karanlıkta bazı evlerdeki ışıklara baktın, bir tane gördün ve diğerlerini aramaya başladın. senin gibi uyuyamamış olanları bulmak istedin. yalnız sen olamazdın. fakat hiç bir hareketlilik yoktu.
belkide öylece uyuyakalmışlardı.
yine kaldın tek başına. dışarıda çıt yok. ne araba sesi, ne bir insan. birtek sen balkondan bakıyorsun etrafa. gecenin sessizliği ve sen. kim bilir herkes uyuyor ve huzurlu. sessizlik insana kendini sorgulatıyor, suçu yine kendinde aramaya başladın. şimdi git ve gözlerin ağrıyana kadar otur.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ben bir hiçtim ve hatta hiç kimseydim. ne yaşamanın, ne çaba sarf etmenin, ne de ölmenin bir anlamı vardı. gece vakti karanlık sokaklardaki gezintim gibi manasızdı her şey. boğuluyordum. bir bataklığın en dibinde yalnızlığın son demlerini yaşıyordum. kimsesiz ve gerçeklikten uzak hayallerimde ben yoktum.
o ise hiç buralarda olmamıştı. dolaştığım her yere ise nefret tohumları serpiyordum. ben şeytanım belki de ya da onun kullarından biriydim. bilmiyorum. gecenin bu sessizliğinde yaşamanın daha ne kadar bana acı vereceğini düşünüyorum.
hayatım hep "sonraları" düşünmekle geçti. "belkiler" ile yoğrulan her umut kırıntısından sonra başladığım yere döndüm. bu ilkbahar gecelerinde ise yine bu kırık hayaller ile baş başa kaldım.
Alinti