İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!

İlk defa âşık olmuştum ve çok mutluydum. Hani “Erkek çocukları babalarıyla iyi geçinemez, bu tarz şeyleri anlatamaz” derler ya, ben, tam tersini yaptım. Gittim anlattım. Daha ben, anlatmaya çalışırken, hemen araya girip, “Canın yanmayacaksa; kavga etmenin de bir anlamı yok, âşık olmanın da.” dedi. Hafif bir sessizlik çöker gibi olunca, şöyle devam etti; “İlk aşık olduğumda yanlış tribüne gidip dayak yemiştim. Kızla ayrılınca da ‘Bu acıyı bir yerden hatırlıyorum’ demiştim.”

Suratıma taktığım “Anlamıyorum” isimli ifadeyle ona bakarken, “Sen şimdi ne yap biliyor musun?” dedi, “Henüz yeni âşık olmuşken, al şu parayı ve meyhaneye gidip iyice iç, sonra da sağlam bir kavga çıkarıp dayak ye. Çünkü içince de, sevince de canın yanmaz zannedersin.” diye bitirdi sözlerini.

Tam bir hayal kırıklığı içindeydim. İlk defa âşık olmuştum ve bunu paylaştığım kişi yani babam, bana “Canın yanacak” diyordu. Yeşilçam filmlerindeki “Hastaya kanser olduğunu belli etmeyin, son günlerini mutlu geçirsin” diyen doktor vardı ya, onun ters psikolojisini yapıyordu sanki. Ama dediği gibi oldum Çok kötü ayrıldım. Dünya nüfusunun emin olun yüzde doksan beşi ilk aşkıyla mutlu sona ulaşamaz. (Bunu okuyanların çoğu da öyle)

Ayrılınca da babama gittim. “Acını dindirmek için iğne yaparlar ya, işte o zaman anlarsın; acıyı sadece başka bir acı unutturur.” dedi, yine anlamadım, ancak bunu sesli olarak da sordum. “Başka bir acıyla tanışacaksın” dedi ve ekledi, “Ya kavga edeceksin, ya da başkasına âşık olacaksın, seçimini yap.” O sözlerini bitirirken aklıma sadece şu soru geldi; “Peki, İsa da canının yanmayacağını bilmeseydi, o çarmıha gerilir miydi?”

Birine “Sırf kaybedince canın yansın diye kazandığın şeyler var” derseniz, geri zekâlı olduğunuzu düşünür, ancak herkes kazanmak için kavga eder değil mi?

Ama kazansa da, kaybetse de canı yanar. Tıpkı âşık olduğundaki gibi!

Hadi inkâr edelim!

________________