Oradaki insanların yaşadıkları görüntüleri, film izler gibi izlemek ne kadar kolay değil mi?

Hiç birimiz anlayamayacağız o insanların yaşadıklarını.

Hiç kimseyi kandırmayın.
Çoğunuzun zerre umrunda değil oradakiler.

Kendi gösterişli(!) hayatlarınızın derdindesiniz sadece.

Ahlâk çökmüş.
İman ne halde belli değil.

Dilde Müslüman, özde dinsiz bir toplum olup gidiyoruz.

Kimse kimsenin yarasını sarma derdinde değil.
Herkes gösteriş peşinde.

Depremde, yok olan hayatlar, yok olan umutlar, yarım kalan hayaller var.

İnsanlar bir öğün aş bulabilme, kafalarını sokabilecek kıytırık bir çadıra sahip olabilme telaşında.

Soğukta, yağmurda kendini ya da ailesini koruyabilecek bir kaç parça giyecek bulabilme derdinde.

Hele ki evi barkı yıkılıp, kimi kimsesi kalmayıp, birilerinin yanına ya da bir yerlere sığınanların, sığındıkları yerdekilere karşı, içindeki yük olma huzursuzlukları...

Biz ne yapabiliriz?

Ne yapacağımızı bilmiyoruz ki.
Yaptıklarımız bile doğru dürüst yerine ulaşmıyor.

...

Okullar bunun en güzel örneği.

...

Neyse!

Birileri yine işi siyasete dökecek.

Beyinleri ipotekli olduğu için, tek bildikleri kemik verenleri yalamak.

Çünkü köpeklerin en büyük korkusu, sahipleri öldüğünde aç kalacaklarının korkusudur.