Bir veda öyküsüdür gökyüzü.
Herbir veda, başka bir başlangıçtır mavi için.
Acımaz ay doğarken güneşin batmasına,
Dinlemez o an ki feryatları,
Rengini bırakır ufka, taki ufukta kaybolana kadar.
Turuncuya çalar mavi gökyüzü,
Sanarsın ki ağlamaklı bir gece geliyor.
Sessiz bir gece çöker ardından,
İnsanlar uyur ama, kalemler hiç uyumaz.
Aklımın uyuduğu ama,
Kalemimin uyumadığı bir gece yazıyorum bunu.
Duygular bedenimden kalemime akarcasına...
Duygularım kalemimden kağıda boşalırcasına...
Durduramaz karanlık hisleri.
Beklersin, gece gündüz olsun,
Tekrar bir vedayı daha kaldırırmı gökyüzü,
İntikammı alır güneş aydan.
Oda acımaz doğarken ayın gidişine,
İnadına salar renklerini gökyüzüne,
Aklın uyanır ama, kalemin uykuya dalar.
Hangisi daha acı bilemezsin...
Ama her zaman veda öyküsüdür gökyüzü,
Her an bir veda...