susarken bile hüzün kokuyordun
aşk saçlarından damlıyordu
gözlerin uzaklarda arıyordu bilinmezi
siliyordun parmaklarınla akan yaşlarını
kirpiklerinde kalıyordu düşmekten korkan damlaların
kaşların her zamankinden farklıydı
başın öne eğilmiş,
utanıyordun sanki
aşk saçlarından damlıyordu
sen susarken bile hüzün kokuyordun

yüreğinde kanadı kırık bir serçe
ağlasa ruhunu teslim edecek sensizliğe
oturuşundan belli,
gitmek üzere gelmişsin
bu sözlerim evimin en nadide misafirine
saatin durmuş,
kolunda hala ben varım
nefesinde hala ismim
susuyordun evet
tepkisizce susuyordun
sen susarken bile hüzün kokuyordun