Dilsiz birinin derdini anlatabilmesi gibiydi seni sevmek,

Her seferinde cesaret edemeyip ertelemekti bir sonrakine.

Yanında olanları şanslı hissetmekti belkide,

Onları kıskanmaktı içten içe.

Yokluğunda geçip gitmekti uzaklara,

Ve hep rol yapmaktı.

Sanki seni unutmuşum gibi,

Kendimi kandırmaktı.

Kalemi kağıda her dokunduğumda senden bahsetmekti.

Yüzüne baktığımda kalbimin atışını kontrol edememekti.

Aslında yalnızken yalnızım diyememekti seni sevmek,

Ben sana yakınken, yalnızdım…