İnsan diyorum
Zaman zaman kaçmalı
Rutine bağlanan günlerden
Toksik ilişkilerden
Günlük telaşelerden
Bilhassa kendinden...
Uzaklaşmalı
Durup düşünmeli
Güzel günlere inancını yitirmeden...
Küçük kaçışlar yapmalı
Doğaya
Denize
En çok da kendi içine...
Neresi olduğu mühim değil
Bir dağ başı
Kıyılarda bir balıkçı kayığı
Ormanda bir kulübe
Küçük şeylerdir aslında
İnsanı büyüten
Yeniden yeşerten dallarını.
Bazen bir kelimenin açtığı yaraları
Dönmemeli mesela
Bir göl kenarında tamir etmeden
Mesele birikmeden
Yığılmadan üst üste
Bir taş duvar gibi
Bütün kırgınlıklar
En az hasarla iyileşebilmek...
Ruhu yaralamadan yaşamak..
En zoru da bu zaten hayatta..
Bunca aymazlığın içinde sağlam kalabilmek..!