Kibris'in Rum kesimine yakin bir yer. Bagimsizlik henüz ilan edilmis. Bu durumu hazmedemeyen Rumlar, sürekli olarak taciz atesinde bulunuyorlar.

Biz, aldigimiz emir uyarinca bu atese karsilik vermiyor, fakat gece-gündüz nöbet tutuyotuz. Günde 5 - 6 saat dinlenebilmek, büyük bir mutluluk... O gece yine nöbet yerindeyiz. Uyku ki gözlerimden akiyor. Ama nöbet sirasinda uyumak, göreve ihanetten farksiz. Uyumamak icin yüzümü islatip parmaklarimi isiriyorum. Bakiyorum ki olacak gibi degil. arkadasima haber verip ;

- Dayanamiyacagim, diyorum. Hic olmazsa bir-iki dakika uyumaliyim. Birsey olursa hemen uyandir...

Uyuyacak bir yer arayip biraz ilerdeki tümsegin üzerine uzaniyorum ama zifiri karanlikta bir el, sertce vuruyor omuzuma. Neye ugradigimi sasirip silahima sariliyorum... Kimseler yok etrafta... "Savas psikolojisidir" falan deyip tekrar uzaniyorum ayni yere. Ve o anda iki mechul el, beni koltuk altlarimdan kaldirip havalandiriyor ve yerden kesilen ayaklarim tekrar topraga degdiginde, yüzümde dehsetli bir tokat patliyor... Önümüzü bile göremedigimiz karanlik gece, tokadin siddetinden birden i§iyor sanki. Uykumdan eser bile kalmiyor. Ilk önce arkadaslarimin sakasi zannediyorum bu isi ama, o ortamda saka yapmak kimin haddine? Cözmeliyim bu sirri mutlaka...

Ertesi sabah ilk isim, nöbet tuttugum yere gidip bakmak oluyor. Geceyarisi üzerine uzandigim tümsegi buluyorum ; Yalniz bir mezar bu...

Soruyorum onun kim oldugunu :

- Kibris Harekatinda sehid düsen bir askerdi, diyorlar.

Tekrar variyorum o mübarek sehidin yanina. Ve bildigim bütün dualari okuyorum, büyük bir hürmetle...

Aradan gecen yillar, o hadiseyi asla eskitemiyor.

Ve " S E H I D L E R * Ö L M E Z " fermanina imza atan o askerin, nöbetim sirasinda " A S K E R * A D A M * U Y U M A Z " dercesine attigi tokat, hayatimin en unutulmaz hatirasini olusturuyor.