|
|
01 Ekim 2020, 20:38
| #1 |
    |  Kaldırım Taşı Eve dönerken bir kaldırım taşına takıldı gözüm. Yıkandığı halde üzerindeki kızıllığın günlerce geçmediği bir kaldırım taşını hatırladım.. Yokluğunun sancısı yüreğimi ele geçirirken soğuk bir ürperti yayıldı tenime. Bir kaldırım taşı geldi oturdu bütün ağırlığıyla kalbimin üzerine.. Eve geldiğimde yine aynı üşüme hissi vardı içimde. Hava ne kadar açık olursa olsun üşüdüm işte. O çok sevdiğin kırmızı polara gitti elim. Sen gittikten sonra o kadar çok giydim ki, kırmızısı soldu. Üstelik önü de kapanmıyor artık fermuarı bozuldu. Annem '' - Hasta mısın? '' diye sordu. Bilmem ki dedim içim üşüdü biraz, üşümek değil de özlemekten diyemedim. Anladı bence gözlerimden, zaten O'da bazen bi ürperti geldi, içim üşüdü bahanesiyle giyiyor aynı poları. Sen gideli çok uzun zaman oldu ama hala sen kokuyor. Ne zaman giysem hissediyorum. Annem eskisi gibi içten gülmüyor artık. Gülünce gamzesinde derin bir çukur oluşmuyor. Ordan anlıyorum içten bi gülüş olmadığını. O benden daha çok özlüyor seni, daha çok yakıyor yokluğu canını. Yaşım 19'du sen giderken, kalbim hala bıraktığın yaşta ruhum çoktan ölmüş gibi hissediyorum bazen. Sana şımarmayı özledim. Bol kahkahalı kavgalarımızı ederken, annemin '' - Kudurmayın, kudurmayın '' diye bağırmasını da.. En çokta seni özledim.. Düşünün bir sabah uyanıyorsunuz bu hayatta belki de en değer verdiğiniz insan artık yok. Kalben hissetseniz de ruhen yok. Ben her sabah 5 e doğru uyanıyorum istemsizce. Gidişinin ardından her sabah aynı saatler de yeniden matem tutuyor yüreğim , sessizce… 👍 13 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde