İçimde iki yarım ezgi.. Bir yanım küçük bir kız çocuğu diğer yanım aklı başında güçlü bir kadın. Ikisini barıştıramıyorum bazen. Küsüyor hayata içimdeki çocuk, her kaybedişinde ağlamaklı oluyor.. Diğeri güçlü, ayakta dimdik duruyor her seye inat.. Hayata, insanlara.. Eğilip de kaldırmıyor o çocuğu düştüğü yerden. Ikisinin arasında hırpalanıyor kalbim..

Her şey yolunda değil, ilerleyemiyorum bu yüzden. Ayağım takıldıysa muhakkak düşüyorum dizlerimin üstüne, toparlayamıyorum kolayca,üzerimi silkeleyip devam edemiyorum. Çünkü o kadın inatçı, buz dağı gibi, dağ gibi görünecek ya, ödün vermeyecek ya gururundan, hep ayakta durması gerekiyor ya hani o yüzden tutmayacak o çocuğun elini.

Oysa bir kez yıkılsa, doya doya ağlasa o çocukla birlikte, bir kez de güçlü olmayıverse be.. Bir kez de kendini unutup, çocukça davranabilse.

Oysa o kadar yoruldum ki ayakta durmaktan, elimden çeksen de yanına yığılsam ben de, dizlerine koysam başımı okşar mısın saçlarımı? Kırılınca kendi kendimi tamir edemiyorum ben uzun zaman sen öper misin yanağımı? Ben seni iyileştiremiyorum, sen yapar mısın benim için bu fedakarlığı?

Yazgı