İster varoluş sancısı ister varolamayışın yankısı diyelim adına, bende bir hal var. Yoo öyle sen diliyle falan konuşmayacağım, öyle direk kendime konuşacağım. Gerçi hepimiz bazen, dur bakalım ne yapıyorum ben nasıl gidiyor yaşam,diye soruyoruzdur heralde kendimize.

Uzun zamandır türlü meşguliyetlerin içindeyken bu kadar düşünmeye zamanım olmamasını sorguladım önce ama olanda hayır vardır. Çok meşgulken nefes alıp da, bir dakika ya ben neden gelmiştim bu dünyaya, diyemiyor insan. Dese de dünyaya bir mola verip demek kadar etkili olmuyor ya da.

Biraz irdeliyorum kendimi, kendi üzerime çalışıyorum yani. Öyle devasa yaşam amaçları ve harikulade anlamlara ihtiyacım yok. Esasında kendimi tanıyor olmanın lezzetini çok bir şeye değişmem. Ve fakat kendini tanıyor olma yolculuğumun kendim olarak bir şeyler yapıyor olma yolculuğuna dönüşmesi kadar lezzet veren bir şey yok.
Ben böyle düşünürken okuduğum bir kitapta tam da bu mevzu çıktı karşıma, "Galiba insanlar için saadet, kendilerinden üst olanlarla beyhude yarışmak, onlara yetişmeye çalışmak değil,kendi çevresinin en iyisi, en üstünü, en makbulü olmasını bilmekti" hayatın bu sürprizlerini seviyorum.

Ben bu dünyaya kendim olmaya gelmişim zaten. Hepimiz öyle.
Bu da şartlar ve ben, otantik kendiliğimi baskılamadığımda mümkün.
Kendimle, mekana,zamana, içinde bulunduğum sosyal yaşama ne verebiliyorsam esas olan o. Esas olan kendilik cesareti gösterebilmem yani.
Hepimiz için öyle...

Bizi biz yapan, inişlerimiz çıkışlarımızla yol alırken bunların bize kattıklarıyla anlamlanmak değil mi zaten? Kendimi seviyorum, kendilik cesaretimi de.
Siz de sevin efendim :)
Saygılar, sevgiler.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]