Benim onu sevmemin nasıl bir mucize olduğunu bilmiyor. Belki de sıradan ve vasıfsız bir şey gibi görüyor bunu. O da haklı. Neredeyse tanıyan herkes sevmiş onu. Farklı boyutlarda elbet. Ama bir şekilde sevmiş. Zaten onu birazcık tanıyan birinin kayıtsız kalması, sıradan biri gibi davranması mümkün değil. Fakat ben ne yapabilirim? Anlatamıyorum. Anlatamamamın sıkıntısı içimdeki telaşı kat be kat artırıyor... Seni en çok ben seviyorum desem, en başka ben seviyorum ve en başta, herkesten çok, en çok, en... Ne en? İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır. Oysa sadece anlatabildiğim kadarını biliyor. Anlatabildiğim kadarını... Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki..

Sen öldüğünde bir yanım öldü.
Kalan sağ yanımsa beni yaşatmaya yetmiyor artık.

Bazen kabullenemiyorum.
Senden 2 sene sonra dünyaya gelmişken şimdi senden 8 yaş büyük olmak kalbimi acıtıyor.
Senin hep 22 kalmış olmanı kabullenemiyorum.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bi yılbaşı günü ilk defa seninle gittiğimiz, en sevdiğimiz cafeye bugün yine sensiz gittim.
Yanında her şey serbestti. Nargilesini de ilk seninle içmiştim elmalısı hala favorim. Senden sonra 2 kez kapandı, 3 kez isim değişti ama hala en sevdiğim.

Bu gün hissettim. Sen artık bu dünyada olmasan da, sevdirdiğin her şey benimle.
Ruhun hala benimle.

Bazen her şey çok mükemmel gidiyor. O kadar mükemmel gidiyor ki şaşırıyorum.
Her şey yolunda giderken, deli gibi mutlu olduğum akşamlarda bile kocaman bir eksiklik hissediyorum içimde. Bu evde her şey yolunda, herkes yanımdayken ansızın bi boşlukta yakalıyorsun beni.
Fark ediyorum o an bir ses eksik, bir nefes..
Kendimi nasıl kandırdığımı fark ediyorum o anlarda. Sen yoksun ki, ben tamam değilim. Kim gelirse gelsin, kim sararsa sarsın. Ben hep eksiğim..
Hani deselerdi bi gün O gidecek, sen eksik kalacaksın. İnanmazdım. Ama inanmadığı her şey başına gelirmiş insanın, ben hep eksik kaldım.

Bir kış sabretmeşsin de tam çiçek açacakken dolu vurmuş gibi oluyor bazen hayat.