Vefa: İnsanlığın Sessiz Ama En Güçlü Sınavı

Hayat, insanın gerçek yüzünü çoğu zaman sessiz anlarda gösterir. Bazen bir hastane koridoru, bazen bir gecelik uykusuzluk, bazen de yalnız geçen bir bekleyiş… Vefa tam da bu anlarda anlam bulur. Çünkü vefa, sözlerle değil davranışlarla ölçülen bir değerdir.

Bir insanın iyi gününde yanında olmak kolaydır; kahkahaya ortak olmak, mutluluğu paylaşmak zahmetsizdir. Asıl mesele, zor günlerde bir telefon açabilmek, “Nasılsın?” demeyi ihmal etmemektir. İnsanı ayakta tutan çoğu zaman büyük hareketler değil, işte bu küçük görülse de çok şey ifade eden adımlardır.

Bazı insanlar vardır; sen onların en zor zamanlarında yanında durursun, omuz olursun, yük taşırsın. Ama iş senin zor anlarına geldiğinde bir sessizlik duvarı örülür karşına. Ne bir arama, ne bir geçmiş olsun, ne de samimi bir hatırlanma… O anda anlarsın ki herkes senin gibi değildir. Herkesin yüreğinde aynı sıcaklık yoktur, herkesin aklında aynı hassasiyet yaşamıyordur.

Vefa, karşılık beklemek değildir; ama değer vermeyi bilmeyeni fark edip ona göre davranmayı öğrenmektir. Çünkü vefasızlık, aslında insanın karakterine işlenmiş bir eksikliktir. Ne anlatırsın, ne açıklarsın, değişmez. Ve bu durum, kırgınlıkla birlikte büyük bir aydınlanma getirir:
Kimin dost, kimin sadece “yanında duran kalabalık” olduğunu görürsün.

İnsan, yanında duranı görmezden gelirse; elinden tutanı yok sayarsa; bir gün elini uzattığında kimseyi bulamaz. Hayatın adaleti sessizdir ama kesindir.

Sonuç olarak:
Vefa göstermeyen insan, ona değer veren bir insanı kaybeder. Çünkü kaybedilen sadece bir kişi değildir; samimiyet, destek, güven, aşk ve gerçek dostluk da gider. Ve bir gün, en çok da bunu kaybeden hisseder.