İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!

Dayım, çiftçi olduğu için büyük baş hayvanı çoktu. Gerçi KGM'den emekli olduktan sonra başlamıştı çiftçiliğe. Neyse. Daha yaşım on bir. Gözlerimin önünde atımızı vurmuştu dayım. Çok ağlamıştım. Çünkü ilk defa ölümle tanışmıştım.

Dayım, çok soğukkanlı bir adamdı. Kolu kopsa gülümserdi. Atı vurduktan sonra etkilendiğimi görünce de “Bir gün herkes terk edecek seni, bunun en dürüst şekli ölüm olacak” demişti. Kızmıştım. Çok kızmıştım hatta. Çünkü gözümün önünde atımızı vurmuştu. Yaklaşık on bir yaşımdan on dokuz yaşıma kadar dayımın cani olduğunu düşünüyordum.

İçimde sıkışıp kalan o anı tam on dokuz yaşımda sordum dayıma. Mayıs ayındaydık ve tam ayın biriydi. “Neden öldürdün dayı?” diye sorduğumda da hiç tereddüt etmedi “Acı çekiyordu yeğenim” dedi. Bu cevaptan sonra artık emindim cani olduğuna. “Ulan acı çekiyor diye öldürülür mü bir can?” şeklinde iç çekmiştim.

O günden sonra hep dayımın acı çekeceği anı kolladım. Ama bu dayım, hiç acı çektiğini belli etmedi. Kısmi felç oldu, kanser oldu, organlarını söktüler, yirmi altı yaşındaki evladını ve kırk dokuz yaşındaki eşini aynı mezara koydular, yine de acısını belli etmedi. Hayatımdaki en güçlü karakterdi. Bu nefret bir anda hayranlığa dönüşmüştü. Peki, onu bu kadar güçlü yapan neydi biliyor musunuz? Evet, kötü şeylerin olabileceğine inanmamasıydı, onu güçlü yapan. Bunu da yengemi mezara koyduktan sonra bana boş boş bakıp “Yengeni çıkarsana yeğenim oradan, çay falan yapsın, misafirler var baksana” diye çıkıştığında anlamıştım. O an neyi düşündüm biliyor musunuz? Atımıza yaptığının aynısını ona yapmayı.

Olmadı.

Yengemden ortalama sekiz ay sonra dayım da öldü ve ben, dünyanın bomboş bir yer olduğunu öğrendim. Bunu da dayımın yıllarca çalışıp topladığı parayı bölüşemeyen çocukları sağladı. Belki de “Atın intikamı” dedikleri şey buydu. Bilmiyorum. Aklıma sadece dayımın “Biter yeğenim, biter. Kardeşlik de biter, kalleşlik de. Yalnız kardeşliğin bittiği yerde kalleşlik başlar” sözü kaldı.

Ama kızgınlığım hâlâ ölmemişti. Sonra ne oldu biliyor musunuz? Gözümün önünde öyle şeyler öldürüldü ki, yıllarca dayıma haksızlık ettim diye dönüp bu sefer de kendime kızdım...

________________