İnsanoğlu unutmak için çabalar. Unutmaya çalıştıkça hasta olur, ama hatırladıkça ve hatırlamaya başladığı zaman çektiği acı ile unutmaya çabaladığı andaki acının birbirinden çok farklı olduğunu hissettikçe ve zaman ilerledikçe aslında hiç acı çekmediğini fark ettikçe düzelmiş olur. Öyle varsayılır. Çok mu karmaşık oldu? Anlamadınız mı? Yani diyorum ki; dünyanın en mutlu ve en çaresiz hastaları Alzheimerlardır benim için. Halk dilinde bunama da denir. Yine mi anlamadınız? Boş verin.