İnsanın ben ne yapıyorum dediği bir yer var ya hani, kendi değerini anladığı ve bu olanları hak etmediğini anladığı yer. İşte oradan aldığın her karar seni daha mutlu biri yapıyor. Bencilce hatta kırıcı olsa bile sadece kendini düşünüyorsun. Çünkü zamanda kimse seni düşünmedi.

Yalnızca bizim istediğimiz sürece hayatımızda var olacak insalar için yıprattık kendimizi . Şu gerçeği çok çabuk unuttuk mesela, vazgeçilmez tavırlar sergileyen, bu dünyanın kendi etrafında döndüğünü düşünen ve küçük dağları ben yarattım edasıyla hayatımıza aldıklarımız, biz istersek varlar, istemediğimiz sürece yok . Olay bu kadar basitti aslında . Hak etmeyen insanları hayatımızda hiç de layık olmadıkları yere koymakta üstümüze yok . Evet büyüttük, hemde onları gözümüzde çok büyüttük . Onları sevdiğimizden kafamızda olmadıkları insana dönüştürdük . Peki ya sonra ? Onları gözümüzde büyütürken, aslında kendimizi küçülttük. Değdi mi.? Hak ettiler mi.? Asla .
Geç oldu ama şu gerçeği sonunda gördük:
Onlar vazgeçilmez değilmiş, vazgeçmeyen bizmişiz . Onları parlattıkça kendimizi eskitmişiz. Şimdi Can Yücel'in şu sözüne kulak verme zamanı:
"Karşınızdaki insan sizi hayatında nereye koyuyorsa, sizde onu tam oraya koyun . Ne eksik ne fazla ."

Dün gece seninle konuştuktan sonra bu parçayı dinledim ve son sözlerin geldi aklıma dedim ki iyi ki tanıdım onu ve çok şanslıyım...Diyarbakir (Amed) bana çok uzak bir şehir olarak gelirdi taa ki seni tanıyana dek.. Bu parçayı dinlerken sen geldin aklıma Amed'de artık bir parçam var. SENİ COK SEVİYORUM HER KOSULDA YANIMDA OLANIM VE YANINDA OLACAĞIM... Kardeşliğimiz (seninde dediğin gibi bacılığımız) bunu gerektirir. :Mavi: