“Söyle evladım, söyle diye teselli ederdi annem beni. Söyle de içine hicran olmasın. Hicran oldu anne!”
~ Oğuz Atay (Tehlikeli Oyunlar)


Benim annem de böyle teselli eder beni. “Söyle kuzum” der. Üzüntüyü söylemekten kaçınırım ben çünkü. Üzüntüyü, kötüyü, özlemi, acıyı söylemek zordur çünkü. Evvela güçsüz gösterir insanı, sonra bulabileceğim çözümlere kapatır zihnimi. Bir kısmı da inkardan gelir, yok sayarsam yoktur mantığından. Deve kuşundan belki biraz hallice, belki farksız.

Söylememenin gönüle, zihine yüklediklerinin tamamına bakılınca hicran ne ki diyor insan...
Gerçekten, yaşanılan onca şeyin yanında ayrılık acısı da ne ki? Bir gün özlediğim herkesle yeniden buluşacağımı biliyorken, şimdi çekilen hicran... Dişimin kovuğuna bile gitmez.