12 Mart 1921, Türk milleti açısından çok önemli bir tarihtir. Bunun nedeni, İstiklal Marşı’nın kabulü ve Milli marşımız olarak belirlenmesidir.

İstiklâl Marşı’nın şiiri, Mehmet Âkif Ersoy tarafından yazılmıştır. Kurtuluş Savaşı’nın büyük bir mücadeleye dönüştüğü yıllarda yazılan bu şiir, 12 Mart 1921’de Birinci Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından İstiklal Marşı olarak kabul edilmiştir. İstiklal Marşının kabulü ile birlikte Türk milletinin coşkuyla söylediği, saygıyla dinlediği resmi marşı ortaya çıkmıştır.

Mehmet Âkif Ersoy’un Kurtuluş Savaşı’nın zaferle sonuçlanacağına olan inancı tamdı. Şair, Türk askerinin kahramanlığı, yürekli ve özverili yapısı yanında milletimizin bağımsızlığa olan tutkusunu dile getirmiştir. Nitekim İstiklal Marşı’nın her kıtasında millettin hürriyete, yurduna ve dinine bağlılığına değinilmiştir.

Akif’in yazdığı şiir, 12 Mart 1921 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından İstiklâl Marşı olarak kabul edildi. Bestesi ise Osman Zeki Üngör tarafından yapılmıştır.

Maarif Vekaleti, Kurtuluş Savaşı’nın zaferle sonuçlanmasına katkı sunacağı inancıyla 1921’de bir güfte yarışması düzenledi. Yarışmaya 724 şiir gönderildi. Ancak İstiklal Marşı olacak niteliği tam olarak sağlayan bir eser çıkmadı.

O muhteşem diziler şu şekildedir;

İSTİKLAL MARŞI

Kahraman Ordumuza

Korkma! Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül; ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal…
Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal.

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım,
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım.
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım,
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
“Medeniyet” dediğin tek dişi kalmış canavar?

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın,
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.
Doğacaktır sana vadettiği günler Hakk’ın,
Kim bilir, belki yarın belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri “toprak” diyerek geçme, tanı,
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı,
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.

Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda.
Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden İlahî, şudur ancak emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.
Bu ezanlar, ki şehadetleri dinin temeli,
Ebedî, yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecdile bin secde eder, varsa taşım,
Her cerihamdan, İlahî, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruhumücerret gibi yerden naaşım,
O zaman yükselerek arşa değer belki başım.

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal.
Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hakk’a tapan milletimin istiklal.


Mehmet Akif Ersoy