|
|
07 Temmuz 2022, 23:25
|
#1 |
  |
Ölmek Bile Hoşuma Gidiyordu
Dururdu kalbim ışığında Sonsuzluk nefesinin iç çekişleri
Teslim olurdu bakışlarına Ve hiç ulaşılamamış Bir yol gibi süzülürdü uzaklarında Ben sana susardım Sen bana bakardın Kana kana tutuşmak isterdim Sıcaklığında küllerimin Huzur bulurdum Gözlerine bakınca… Gülhane parkının bir akşamında Bir rakı sofrasında oturarak Kuşların göçünü izlemek gelirdi içimden Uzaklara koşan her bir kanat çırpmasında Sana uzanan bir rüzgar olmak isterdim Avuçlarım terlerdi İçim titrerdi Söylemek istediklerim de Benimle birlikte erirdi Sen bana bakınca. Ve ölmek bile hoşuma gidiyordu Yavaş yavaş. Gözlerine bakınca… .. Kalır gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalışlarını... Ve anladım ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum... Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak gülmenin mahkumu, gülmek ağlamanın gardiyanı gibi sanki .. |
|
|
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
