Sessiz Haykırış
Bazen çevremizde sessiz haykırışlar yükselir ama dikkatımızı çekmez! Gücü yetmediğinden, ses çıkaramadığından, veya işimize gelmediğinden ! Bahsedecek o kadar önemli konular var ki, dile getirilmeyen, hatırlanmayan, bastırılan. Nereden başlayacağımı bilmiyorum .
Nasıl anlatacağımıda bilmiyorum. Söz konusu masum çocuklar olunca insanın içindeki öfke büyüyor.
Bir aile çocuğunu bütün köyülüklerden korumak ister. Sever öper koklar, sağlıklı özgüvenli bireyler olarak yetiştirmek ister. Ama ne yazıkki bu her aile için geçerli değildir.
Maalesef ki istismara uğrayan o kadar çocuk var ki, toplum olarak görmüyor görmek istemiyor, varlıklarını inkar ediyoruz. Bazen utanarak söylüyorum hiç yaşanmamış gibi algılıyor, çocukları suçluyoruz.
Aman keyfimiz kaçmaması için ilgilenmiyoruz !
Bugün bu yazıyı yazarak gerceklerle yüzleştirmeye geldim.
Bu gün keyfinizi kaçırmaya geldim !
Sessiz haykırışlar kulaklarınızı tırmalasın!
Bu ayıpa daha fazla seyirci kalmayalım. Biz toplumca utanıyoruz böyle konuların konuşmaya. Sanki konuşmayınca yaşanmamış mi oluyor ? Önlem alacağımıza neden kolayı seçiyoruz ? En masum cocukları koruyamıyoruz. Artık gözümüzü açalım, çevremize bakalım, sessiz Haykırışlara kulak verelim !
Çocukları korumak hepimizin görevi olmalı. Daha ağır cezalar istiyoruz. İnsanlar çocuklara dokunduğunda ilk aklına gelen ağır cezalar olmalı !
Biz toplum olarak insanlık vazifemizi yaparak bir çocuğun çıkaramadiği ses olmak zorundayız! Biz bu masum çocukların sesini duymak zorundayız. Öğretmenlere çok görev düşüyor. Cocukların hal ve tavırlarını görmezden gelmeyelim. Daha duyarlı olalım. Müdahale edelim utanmayalım. Asıl sen o cocuğun sesini duymuyorsan utanmalısın ! İnsanlıktan nasibini almadığın için utanmalısın !
İçimde öyle büyük bir öfke var ki, kelimelere dökemiyorum. Dünyanın en masum çocuklarını koruyamamak onlara kol kanat gerememek kahrediyor beni. Bu ülkede neden biz başkaların yaptıkları kötülüklerden utanmaktan yorulduk ! Yine yerin dinine giriyoruz! Yine biz hayattan soğuyoruz. Yapanlar elini kolunu sallayarak içimizde utanmadan dolaşıyor. Düşündükçe deli oluyorum.
Tacizcilerin, tecavüzcülerin, istismarcıların korkulu rüyaları olmak istiyorum. Onları yakan kızgın ateş, yaşayacakları dehşet, ızdırapları olmak istiyorum. Geri kalan zavallı yaşamlarını cehenneme çevirmek. Aldıkları nefesi kesmek istiyorum. Huzur içinde bir saniye geçirmelerine tahammül edemiyorum.
Çocukları kendi malı gibi gören, döven, işkence eden, sırtından para kazanan, istismar eden, onlara yasal zemin hazırlayan Bu ayıplara ortak olan herkesin kabusu olmak istiyorum. Hatta bundan daha çok dazlasını istiyorum, ama biliyorum bu beni insan olmaktan çıkarır. Kendime saklıyorum.
Artık sözün bittiği yer.
Artık bu sessiz haykırışları duyma zamanı !
Sevgi ve saygılarımla,
Hacer
