IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Bazı insanlar vardır… Gözlerine baktığında bir şey hissedemezsin. Ne bir sıcaklık, ne bir acı… Sanki içlerinde ne hayat kalmıştır ne umut. Sözleri düzgündür, davranışları yerindedir belki ama ruhları bir başkasına aittir artık. Yorulmuşlardır… Sessizce tükenmiş, fark edilmeden eksilmişlerdir.

Bu insanlara “karanlık” derim ben. Çünkü ışığı kapatmazlar, ama seni de aydınlatmazlar. Yanında otururlar ama orada değillerdir. Gülümserler ama kalpten değil; bir refleks gibi, ezberden… Sorarlar nasılsın diye, cevabını hiç duymayacaklarını bile bile

Ve işin kötüsü, bir zamanlar ben de onlardan değildim.

Ama bazen insan kendi içindeki fırtınalarda boğulurken sessiz kalmayı öğreniyor. Kimsenin duymadığı çığlıklar birikir birikir… ve bir gün, içinden çıkamadığın o karanlık seni ele geçirir. O günden sonra gülüşlerin eksilir, bakışların donar, içindeki çocuk susar… Ve sen de o “karanlık insanlar”dan biri olursun.

Belki hâlâ bir umut vardır… Ama nereye saklandığını kimse bilmez.