IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Bazen bir sabah uyanıyoruz ve artık eskisi kadar heyecanlanmadığımızı fark ediyoruz. Önceden kalbimizi hızlandıran şeyler, şimdi sadece birer alışkanlık gibi geliyor. Hayalini kurduğumuz bir meslek, yıllarca beklediğimiz bir sevgi, ya da sadece kendimiz için kurduğumuz küçücük bir dünya… Hepsinden birer birer uzaklaşıyoruz. Ama kimseye anlatmıyoruz.

Çünkü anlatmak demek, biraz da kabul etmek demek. O hayal artık olmayacak. O insan artık dönmeyecek. O "ben" artık yok. O yüzden susuyoruz. Kalabalıklar içinde gülüyoruz, ama içimizde ufak bir cenaze var. Kimse duymuyor. Vazgeçmenin yasını da sessizce tutuyoruz.

Garip olan şu ki, bu vazgeçişler bazen öyle doğal oluyor ki, farkına bile varmıyoruz. Bir müzik çalmıyor artık bizde. O çok sevdiğimiz şiiri ezberden okumuyoruz. Bir zamanlar her gece dua ettiğimiz dilek, artık aklımıza bile gelmiyor.

Ama tüm bunlara rağmen, hâlâ içimizde bir yer sessizce umut taşıyor. Belki bir gün tekrar sevebilirim. Belki yine bir şey için heyecanlanabilirim. Belki bir sabah uyanırım ve hiçbir şey için geç olmadığını hissederim.

Çünkü sessizce vazgeçtiğimiz şeyler, bazen sadece dinleniyordur. Belki geri gelmek için doğru zamanı bekliyordur.