|
|
21 Mayıs 2025, 19:05
| #1 |
  |  Bir Fotoğrafın Ardına Sığınan Hayat Bazen bir fotoğraf gözükür gözümüze. Sıradan, sessiz, belki biraz soluk. Ama içinde bir ömür taşır. Gülümseyen bir yüzün ardında saklanmış yorgunluklar, gözlerin ucundaki kırışıklıklarda biriken sessiz bekleyişler vardır. O karede herkes gülüyordur belki. Ama kimse, o gün çekilmeden önce ağlanan bir sabahı, bastırılan bir öfkeyi, içe atılan bir yalnızlığı göremez. Çünkü fotoğraflar hep en mutlu anları sever. Gerçeğin üstünü örten, "iyiyiz" yalanına sığınan bir sahnedir çoğu. Ben de bazen kendimi bir fotoğrafın arkasına saklarım. Gülümserim. Bir şey demem. Ama içimde birikenleri kimse bilmez. Dışarıdan bakınca sıradan bir hayat gibi görünür; sabah kahvesi, işe gidiş, birkaç kelime sohbet, sonra eve dönüş. Ama o anlarda, gözümün önünden geçen bir sokak, bir koku, bir şarkı, geçmişin en derin köşesinden bir anıyı çekip çıkarır. İşte o zaman anlarım; ben, fotoğraflarda görünen kişi değilim. Ben, o fotoğrafın çekilmesinden bir gün önce ağlayan, bir saat önce düşünen, bir saniye önce susan kişiyim. Bazen düşünürüm; insanlar fotoğraf çekerken gerçekten orada mı, yoksa sadece görünmek istedikleri gibi mi? Belki de hepimiz, görünmek istediğimiz hayatları yaşadığımıza inandırıyoruz kendimizi. Ama bir fotoğraf yalan söylemez derler. Aslında söyler. En çok da o söyler. Çünkü sessizdir. Çünkü ek******************. Çünkü sadece görüneni anlatır. Ve işte bu yüzden… Bir fotoğrafın ardına saklanan o hayatı, yalnız biz biliriz. Ve belki bir gün, biri o kareye bakarken gerçekten görür bizi. O zaman, o an, gerçekten görünmüş oluruz. 👍 1 |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde