IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Gecenin en sessiz yerinde,
Bir sandal gibi salınır içimde,
Yorgun bir ruh…
Kendini dinleyen, hiçbir yere ait olmayan.

Zaman dokunmuş tenime,
Saatler diz çökmüş gözlerime.
Kalbim…
Her çarpışta biraz daha eksilen,
Biraz daha susan.

Sözler yetmiyor artık,

Ne bir şarkı, ne bir dua tam geliyor.
Ruhumun dilini unuttum belki,
Belki de dünya çok bağırıyor.

Günler geçiyor, iz bırakmadan,
Yalnızlık giydirilmiş bir palto gibi,
Ne sıcak tutuyor ne bırakıyor.
Yorgun kalbim soruyor bazen:
“Daha ne kadar atacağım böyle,
Kimsesizken bile kırılarak?”

Ama hâlâ...
Bir nefeslik umutla,
Bir mum gibi titreyerek,
Ayakta duruyoruz.
Ben, yorgun ruhum ve
Yorgun kalbim.