düşünüyorum seni,
birden geliyor aklıma bakışların,
gülüşün, cilveli kaçamak boyun büküşün.
Ansızın seni ilk öpüşüm geliyor dudaklarıma,
nasıl yaptım hala anlamıyorum.
Yokluğun beliriyor yalnızlığımda neden sonra.
Kapatıyorum kendime günü.
Son ümitlerim de sende kaldı.
Sende kaldı sevecenliğim, türkülerim, şarkılarım, renklerim,
son çocukça yaşamalarım.
Sana sevdanın koluna sarılmak,
bana önceden yazılmış diyaloglar
dokunuşlar, içi boş ve sevgisiz tenler var artık.
Yaşamak özlemi ancak karanlık ormanların sisleri kadar net.
Korkusu karanlıkta koşmanın yalnız gecelerde beni uyutmayan.
Nerede yollar, ya kocaman bir çukursa koştuğumun sonu?
Bilmeden nelere komik, nelere gözyaşı günlere uyanmak.
Zormuş zorbalarla bir olup günü yaşamak.
Anlamadım daha milyonca gerçeği ama,
bildiğim şu ki zaten yoksun.
Beyazların esir ettiği güzellik ve saflık senin çaresiz acizliğinde kaldı.
Bana uzak oldu sevda.
Sevdam ayaklarda,
sevdam ellerin kahkahalarına tükürük oldu.
Bedelini ödemeliyim herşeyin,
dünya sevilen insanlara kalmalı.
Sevdaları anlatmak sevda çekene düşmeli,
ama boyuna susar sevda duyamazsın.
Kim duyar ki içe akan gözyaşlarını,
sessizce haykırılan ahı?
Bilemezsin.
Ki zaten yoksun.
Geldiğim heryerde artık kimseye soramam seni.

Özdinç Barbaros