Söyle yürek
Hangimiz daha yaşlı?
Ve hangimiz daha yorgun?
Neyin ardından gidiyoruz
Zaman neleri silmiş?
Şimdi neler var elimizde?

Geç kalmışlıklar
Ve bir şiirin kuytularında
Aradığımız aşkımız.
Kaç roman kahramanına özendik.
Ve ne gidişler gördük
en yalanlarından?

Nasılda yollandık bu yalnız zamana.
Biz itildik, duygularımız kaldı;
ihanet ettiğimiz?
Ve her gece suçluluk duygusuyla
Bağırışlarını duymazdan geldiğimiz
Hisler ve anılar şimdi kardeş oldu?

Zamanın ötelerinde
İhanet ettik onlara
Başıboş ve yapayalnız geldik
bu aptal zamana?

Söyle ey ömrüm!
Neden buradasın?
bu kavşakta
Kimin yanında şimdi?
Kimin ardına gönderdin?
İçinden koparıp duygularınla beraber
ölümüne sevdanı
Ve neden yan yürüyorsun
bir gözün arkada.
Bu suçluluk bu kaybetmişlik duygusu
Bu geç kalmışlıkların neden?

Ağaçlar ve çiçekler hala,
Çocukluğumuzdaki gibi.
Değişmemiş bir şeyler,
hayvancıklar ve güneş.
Bir biz yalnız gelmişiz bu yola?

Söyle ey ömrüm!
Nereye gitti sevdalar?
ardından ağladığımız?
Kime emanet ettik?
hayallerimizi?
Ve şimdi burada?
Hangi yalnızlığın uğultusunu
döküyoruz bestelerimize?

Neden her şey cansız?
içi boş?
Ve neden yaşantımız
başkasına emanet sanki?

Elimiz mahkum
Ve yürek ağlıyor.
Geçmişte kalmış duygular,
Her şey paramparça?
ve bu boş vermişlik.
Kimin hayatını yaşıyoruz artık?

Yeniden deneyemiyor muyuz?
Çocukluğumuzdan başlayıp
her şeyi?

Burada bitmezdi bu yol.
Bu kavşakta yalnız olmazdı
duygularımız.
Ve her şeyin bittiği yerde bitirirdik
kendimizi?

Şimdi ise bir bedenin hamallığını yapıyor yaşantımız
Yapraklar çok zaman önce döküldü.
Bir kuru ağaç, yaşamın bundan sonrası.

Oysa yine bahar gelmiş.
Yine güneş, çiçekler ve hayvancıklar,
Ama biz yeşermiyoruz.
Yapraklarımız geçmişin baharında kaldı.

Kuru bir ağaç.
Kökleri kaç bahar geride kalmış.
Yapraklar çoktan toz olmuş.
Açmaya geç kalmış,
Öylece duruyor beden?
Baharlar geçtikçe çürüyecek.

Çiçeklerini tozlara karıştırmanın kederini
Bütün dallarında hissedip
Sarsılacak, çürüyecek
ve toz olacak?

Yaşanmışlıkların bedeli bu?

07.04.2004
Ankara