Gül hayatının en büyük utancını yaşıyordu. Ne kadar dirensede, kurtulamadı pislık Adamın elinden. Bağıramamıştı bile, öyle utanıyordu ki. Kıyametler kopuyordu mınıcık yüreğinde, ruhu bedeniyle can çekişiyordu. Bu nasıl bir vicdandı ? Nasıl bir İnsafsızlıktı? Bu nasıl kardeşti ? Ikı tane şiddetli bir tokat indi yüzüne, arkasındanda tehditler savurdu “kimseye tek kelime etmeyeceksin, anladın mı beni ?” Tekrar tekrar ayni cümleyi kuruyordu iğrenç mahluk. Zavallı Gül, kumarbaz dayakçı babadan kurtuldum derken, kader ona en iğrenç sahneyi yaşatmıştı. Daha on beşine basmadan babası kumar borcunu karşılamak için masum tertemiz kızını vermişti Ahmet Beye. Oda oğluyla evlendirmişti. Daha yeni evlenmişti oysa ki, bir ay olacaktı.

Şoka girmişti Gül sadece olduğu yerde kalakalmıştı utanç içerisinde bir şeyler mırıldanıyordu. “Neden ben, Neden?” Berbat bir halde etrafına bakınırken bir yandan da üstünü başını toparlamaya çalışıyordu. O an yaşananların gerçek olduğunun bir kez daha farkına vardı. Keşke şuracıkta ölseydi diye dua etti. Tehditler kulağında çınlarken yaşadıklarını hangi cesaretle kime ve nasıl anlatabilirdi ki ! Kimseler inanmazdı ona hatta infazı o dakikada gerçekleştirilirdi.

Göz yaşlarını tutamadı, ayağa kalkıp üstünü başını hızlı hızlı düzelttikten sonra ahırdan koşar adımlarla evine gitti. Eşi Mehmet henüz eve gelmemişti. Gül eve gelir gelmez banyoya girip dakikalarca yıkandı. Bir yandan da sessiz sessiz ağlıyor birilerinin onu duymasındanda korkuyordu. Bundan sonra Eşinin yüzüne ve en önemlisi kendi bedenine nasıl bakıp yaşayacaktı?

Ne yapacağını bilemiyordu “Belki kurtuluşum Canıma Kıymaktır”, diye düşünürken, kocası Mehmet geldi. Hemen toparlandı. Eşi de o kadar iyi bir insandı kı. Öyle merhametli, öyle sevecen. Severek evlenmemişlerdi, ama Mehmeti sevmeye başlamıştı. Her şeyi itiraf etsem mi diye düşündü bir an, sonra vazgeçti. Kocasının tepkisinden korktu.

Artık günler geçtikçe dört duvarlar üstüne üstüne geliyor, geceleri kabuslarla uyanıyordu Gül. Bu ızdırap artık dayanılmaz bir sancıya dönüşmüştü. Zorunlu olmadıkça artık evden bile dişari çıkmıyordu. Defalarca intihar etmeyi düşünmüştü fakat Allah korkusu yüzünden teşebbüs edemedi. Günler geçtikçe Gül sararıp solmaya sürekli baygınlık geçirmeye başladı. Eşi Mehmet Gül’ü alıp kasabadaki sağlık ocağına götürdü. Birçok tahlil yapıldı ve muayenenin ardından da Gül’ün hamile olduğunu öğrendi. Kocası sevinçten havalara uçuyordu ama Gül acı acı yutkundu. Bu güzel habere sevinemiyordu.

Gül’ün hayata bağlanmak için bir sebebi vardı artık. Yüce Allah ona bir can teslim etmişti ve onu korumak zorundaydı. Dua edip sabır dilemekten başka şansı olmadığını kabullenmişti artık.

Ama Günler geçtikçe Gül bebeğinin belki o pislik mahluktan olabileceğini düşünerek, kendinden iğrenmeye başladı. O masum bebeği nasıl sevecekti. Aynalara bakamaz oldu. Pis bir lekeyle artık yaşayamıyordu. Kararı kesindi. Eline kocası Mehmetin Av tüfeğini aldı, ve o iğrenç saldırıya uğradığı Lanet ahıra gitti. Diz çöktü, besmele çekti „Allahım beni Affet“ diyerek çekti tüfeği. Narin bedeni oracıkta can verdi. Hiç acı çekmeden veda etti dünyaya, sessiz sedasız, yaşadığı utançla birlikte göçtü bu dünyadan…