Mutluluk

Bazi insanların ömrü boyunca aradığı ve bazı insanların hayat telaşından aramaya bile fırsat bulamadığı mutluluk. . .

Peki, nedir bu mutluluk?

Bir insan nasıl mutlu olabilir?

Mutluluğun sırları var midir ?

Bana göre mutluluk, küçük olaylardan mutlu olmaktır. Yeni bir güne uyana bilmektir mesela. Gökyüzünü seyretmektir, sevdiklerimizele beraber vakit geçirmektir. Ailemizle ve sevdiklerimizle geçirdiğimiz her saniye mutluluktur. Bunları yapabiliyorsak şanslıyız demektir. Her anın tadını çıkarabilmektir mutluluk. Bügün varız, yarin ne olacak bilmiyoruz, buyüzden sahip olduğumuz bütün güzellıkler için teşekkür etmemiz gerekir.

Çocuklarımızada küçük şeylerden mutlu olmayıda öğretmemiz gerek, hayatı boyunca sahip olduklarının kiymetini öğrenmeleri için. Aslinda okullarda “Mutluluk” adında bir ders olsa, ne güzel olurdu. Hayata bakışımız değişirdir, ufkumuz açılırdı.

İnsanoğlu doyumsuz bir varlıktır. Herseye sahip olmak ister. Sahip olduklarıyla yetinmeyi bilmez daha çok ister. Hep bizden daha üstün insanlarla kıyaslarız kendimizi. Kimi zaman bencil oluruz! Hep bana hep bana deriz ! Hedeflerimiz hep yükseklerdedir, küçük seylerle yetinmeyi bilmeyiz. Hiçbir yere sığmayız hep arayış peşindeyiz.

Sonra hiç beklenmedik anda, hayat bizi bazen öyle bir yere getirirki, elimizden herseyimizi alır. Önce sevdiklerimiz terkeder bizi, yalnızlıkla sınanırız. Sonra işimiz elimizden alınır, sıkıntı çekeriz yokluk nedir öğreniriz. Ve bazenden bir hastalık yakamıza yapışır! Sağlığımızın değerini anca o zaman anlarız ama iş işten geçmiştir. Ne kadar feryad etsekte azdır. Hayatımız gözümüzün önünden film şeridi gibi geçer. Değerini bilemediğimiz dostlarımız, arkadaşlarımız aklımıza gelir. Sohbetine hasret kaldığımız güzel insanlar ile ne kadar az vakit geçirdiğimizi anlarız. Hayat ne kadar kısa deriz! Gerçi hayat kısa değildir, sadece biz insanoğlu hayatin cilvesine takılıp sürükleniriz ve hayatımızı “boş” geçirdiğimizi anlariz. Belki kocaman evlerde yaşarız, belki mevki sahibi oluruz, ama en önemlısı mutlu olamayiz! Bir yanımız eksik kalır ve bu eksiklik hayatımızı boş geçirmemin bilincine varırız. Bazende mutluluğu para’da arariz, paranın sadece bir araç olduğunu unutarak. Biz parayi mutlulukla eş değer biçiyoruz ve en büyük hatayı burada yapıyoruz. Yapayalnız kalıyoruz. Aslında sahip olamadıklarımız için hayıflanmak yerine, sahip olduklarımızın kıymetini bilelim, çünkü sahip olduklarımız bizimdir.

Evet mutluluk neydi, mutluluk bir annenin koşulsuz sevgisindeydı, dokunuşundaydı.

Bir babanın güven veren bakışındaydı, sesindeydi !

Bir bebeğin masumca gülüşündeydi.

Kimi zaman Huzurdolu bir yuvadaydı, neşe dolu akşam yemeklerindeydi.

Mutluluk belkide nisan yağmurunda ıslanmaktı, güven veren kollarda huzur veren sözlerde gizliydi !

Özlemle aranan çay sohbetlerindeydi, kırk yıl hatrı olan bir fincan kahvedeydi.

Çiçeklerin güzelliğinde kendini kaybetmekti.

Özgürce kahkaha atmaktı mutluluk !

Sevebilmekti mutluluk, hesapsız kitapsiz birine bağlanmaktı !

Bir işte başarı sağlamaktı mutluluk! Huzura erişmenin adıydı mutluluk !

Mutluluk ayrıntılardan keyf almaktı, paylaşmaktı.

Mutluluk heryerde bizi bekliyordu, bir anı yakalamakta gizleniyordu.

Sizin için mutluluk neydi hatırlatabildiniz mi ?

İnsan hayatına nasıl bakarsa öyle görüyordu.
Bediüzzaman Said Nursi‘nin bir sözünü hatırlayalim.

“Güzel bakan güzel görür, güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır!”

Demek ki güzel bakmak yetiyordu kainatın güzelliğini göre bilmek için.

Şimdi sevdiğinize, eşinize, çocuğunuza, anne ya da babanıza, arkadaşınıza hiç sarılmadığımız kadar sıkı sarılalım ve içimizden geldiği gibi “Seni seviyorum. İyi ki varsın.” diyelim…