Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi...

Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi

İnsan her gün anımsar mı aynı gözleri?

Seni seviyordum ve senin haberin yoktu

Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesten başkaydı işte

Güldüğün zaman yukarıya bakardın

Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı

Ne güzeldiler sen bilmiyordun

Ben seni seviyordum

Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler

Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu

Geri dönüyordu, çoğalarak

Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum her şeyi, her şeyi erteleyişim oluyordun

Kalp ağrısı oluyordun

Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun

Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk

Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyor ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk

Cesurduk

Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller

Ben seni seviyordum sen bilmiyordun...

Sevinçlerim oluyordun ara sıra sen hiç bilmiyordun

Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra

Yağmurlar yağdı serin Haziran akşamlarına

Derken bir gün uzaktan gördüm seni

Saçların bana inat başın her şeye meydan okuyarak işte yine aynı

Kalbimi acıttı her zamanki gibi

Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun

Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir ya da boşver bilme en iyisi.

İclal Aydın