|
|
15 Eylül 2020, 22:41
| #1 |
  |  Insanlar, Insanlık Bugün ise giderken arabayi biraz uzaga park etmek zorunda kaldim ve kalan yolu yürüdüm haliyle. insanlar cekti dikkatimi. ne kadar suratsiz; ne kadar mutsuz görünüyolar.. (görünüyoruz daha dogrusu). kimse kimsenin yüzüne bakmiyo, yere bakarak yürüyo herkes. etrafinda ne olmus ne bitmis umurlarinda degil. kücük bi cocuk eziliyodu ve kimse basini kaldirip bakmadi bile. üzücü. Robot gibi; sanki at gözlügü takmis gibi; dümdüz yürüyolardi yolda. Cocukken hatirliyorum mesela evin önünde oynarken, veya arkadaslarla gezerken yanindan gectigimiz insana/insanlara selam verirdik; gülümserdik. taniyalim veya tanimayalim önemli degildi ama selam verilirdi, gülümserdi herkes birbirine. tebessüm ederdi. büyük kücük farketmez, sohbet ede ede gidilirdi. Ne ara böyle katilastik? bu kadar soguduk insanlardan; insanliktan? ne ara duygusuz Robotlara bagladi insanlar? Artik komsuya bile güvenilmez oldu. selam sabahlar kesildi. kavga etmeye yer arar olduk, kücük seylerden nem kapar olduk. sevgiden cok nefret saciyoruz sanki. herkes karsindaki insanda bi acik ariyo; zayif nokta ariyo, buldugunda ise bundan mutlu oluyo. Bi insanin mutsuzluguyla mutlu olacak kadar ne yasiyosunuz; yasiyoruz? nereye gidiyo bu insanligin hali gercekten merak ediyorum. eski günleri cok özlüyorum.. samimi arkadasliklar, saglikli ve güzel insan iliskileri. Akraba ziyaretlerini bile özlüyorum. Allah sonumuzu hayir etsin:) icinizde ki cocugu kaybetmeyin. size iyi gelmeyen herseyden uzak durun. nerede iyi hissediyosaniz orada olun, iyi hissederseniz iyi hissettirirsiniz unutmayin. sevin, sevilin.. sevgi güzel sey..🌸 👍 12
________________ •quod relinquis, alienum est• |
| |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde