IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Tahterevallinin bir ucunda yalnız oturan çocuk gibiyim; ayaklarım yere bassa da ben yükselmek istiyorum.. Etrafımdakilere, tanıdıklarıma, yaşananlara ve yaşanmayanlara biraz olsun yukarıdan bakmak istiyorum; çok mu şey istiyorum? Ben gerçekten çocukken karşımda mutlaka bir başka çocuk olurdu, ne kadar da masumdu o zamanlarım.. Tanımadığım bir insan tahterevallide karşıma geçer ve birlikte eğlenirdik; biraz o bakardı her şeye yukarıdan, biraz ben.. Sonra tekrar o, ve işte yine ben..
Ne zaman büyüdük ve kaybettik o samimiyeti? Olmaz mıydı bizimle büyüseydi ya da kolundan tutup getirebilseydik peşimizden? Farkında olmadan arkamızda bıraktığımız samimiyeti mi arıyoruz yoksa?

Tahterevallinin bir ucunda ben otururken karşıma hep başka insanlar gelip oturdular ve her biri giderken bir damla daha döktü gözümden. Gelirken yüzümü gülümsetenler, her gittiklerinde canımı acıtıp devam ettiler yollarına. Neden böyle oldu? Büyüdüğümüz için mi kaybettik o masumiyeti, sadeliği? Küçükken de canım acıyordu, bir şeyler canımı acıtabiliyordu ama annem öpünce geçerdi hep. Şimdiyse kendi yaralarını saramayan bir adamım ben.

İnsanlara,
Şehre,
Yaşananlara ve yaşanmayanlara,
Her şeye…
–
Biraz yukarıdan bakalım mı?
Biraz yukarıdan bakalım mı?