Bugün içime biraz kahve döktüm
biraz da beyaz pantolonuma.
Bütün çamaşır suyu reklamlarında
oynayabilirdim bu halimle, mutsuz ve lekeliydim.

Bir tencere dolusu çorba yaptım sonra
Karıştırırken dibi tutmasın diye
düşüncelerimi de karıştırdım.
Tuzu az olmuş, düşüncesi fazla
Olsun…

Aynada gördüm kendimi
Sevmediğim eski bir arkadaş gibiydim
Görmemezliğe geldim
Göz göze gelsem kendimle, yapmacık gülümseyecektim.
Uğraşmadım.

İnşirah okudum yine
Düşündüm.
Zorluğun yanında kolaylık var mı diye
gerçekten.
Tanrıya sordum önce
Sonra içime
Zaten Tanrı içimdeydi
Tanrı beni ve bütün kelimeleri korusun.

Bugün bekledim ki hayat
reddedemeyeceğim bir teklif sunsun bana.

En olmadı yolda bir bilet bulayım
bir tren bileti.
Sevineyim beni duydu diye Tanrı
Ve biraz daha İnşirah okuyayım.

Nisan havası gibiyim bugünlerde
Kırk ikindi yağmurları yağıyor içime
Öğleden sonraları aniden
Ve sonra açılıyorum yine,,
Sebepsiz yere.
Tanrı bulutları ve kırk ikindi yağmurlarını korusun.

Zavallı kendim!
Yaptığın en iyi şey canını sıkmak ve kahve içmek.
Ve uzaklara bakmak ,
bir şey düşünüyormuş gibi yaparak.

Şimdi…

Seçim yapmalıyım
Şiir yazmakla mutlu olmak arasında
Mutlu şiirler yazamam
Ki zaten kimse okumaz ilkbahar sabahı gibi kokan şiirleri.

Bütün güzel şiirler
çocuğunu kaybetmiş bir anneye benzer çoğu zaman.

Kelimeleri atıp tutuyorum durmadan
Yeşil elmalar gibi kelimeler

hokkabazın elindeki
Ve sihirbaz gibi şapkadan kelime çıkartıyorum.

Annem derdi sıkıntıdan ölmez kimse diye
Hakkı varmış.
Kimse ölmüyormuş da sıkıntıdan
En fazla şiir yazıyormuş
Hiç lüzumu yokken.

Tanrı beni sıkıntıdan korusun!

- Pınar Şahintaş

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Şükür cehalet bitti.
Kimse okumuyor, herkes yazıyor.

Kimse öğrenmiyor, herkes biliyor.

Kimse susmuyor, herkes konuşuyor.

Kimse çekilmiyor, herkes ortada.

Kimse kederlenmiyor, herkes şenlik.

Kimse yere bakmıyor, herkes yıldız tozu.

Kimse sevmiyor, herkes arzu ediyor.

Kimse gözyaşı değil, herkes küfür.

Kimse eşik değil, herkes duvarların ötesi.

Kimse gölge değil, herkes ışık.

Tevâzu bitti. İncelik bitti. Hatıra bitti. Gönül bitti.
Şarkı bitti. Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte.


- Kuş Uçar Kanat Ağlar, Şükrü Erbaş

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]


şifa niyetine.

Korku dağlarının yürekçisi,
Ölüm denizlerinin kürekçisi;
Öyle suskun oturuyor şişesinin basında,
İçtiğinin hem hırsızı, hem bekçisi,

Onu kırmış olmalı yaşamında birisi.
Dinledikçe susması, düşündükçe susması...

Tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi,
Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası.

Özdemir Asaf

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Kalbimden neler geçtiğini, kafamda biriktirdiklerimi, tasarladığım her şeyi bildiğini düşünüyorum.
En azından tüm bunları hissettiğini. Belki de böyle bir beklenti benimkisi.
Çünkü bunları sana asla söylemeyeceğim. Asla söyleyemeyeceğim.

Oysa o kadar dilimin ucundalar ki. Rüzgar esse düşecekmiş gibi, gözlerime baksan,
giderken başını bir kez geriye çevirsen, ağzımdan dökülüverecek kadar dilimin ucunda.
Uzunca susuşlarım, ağzımı bile açmadan öylece kalakalıp, bakışlarımı kaçırışım hep bundan.

Burada hava her geçen gün biraz daha soğuyor.
Zaman diyorum, biraz daha zaman.
Dilimin ucundaki kelimeler bu kış da donmazsa bir dahaki yıl uçmayı öğrenecekler.

Biraz zaman diyorum.
Kalbimin bir yanı sıcak kalabilirse bu kış,
bir delilik daha yapacağım.

Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim.
Çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim…

Aslında seni çok özledim.

Tarık Tufan
Kraliçenin Pireleri adlı kitabından.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı, yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür hanım?

Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? Bir güz düşünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?

Yağmur yağıyor Ömür hanım...gökten değil, yüreğimin boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...Ve ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?

Dönelim...Dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü kabuklarına sığınmaktır... Olsun dönelim biz yine de. Bilincinde olmadan üstlendiğimiz sorumluluklarımız var. Evlere dönelim, sırtımızın kamburu evlere, cılızlığımızın görkemli korunaklarına, yalnızlığımızın kalelerine dönelim. Ölçüsüz yaşamak bize göre değil Ömür hanım. Büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. Küçücük avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın binlerce engeli yığıldı önümüze. Hangi birini yenebilirdik bunca olanaksızlık içinde. Umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi öğrendik böylece.

Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı Ömür hanım. Bir garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden. Sahi nedir yaşamın anlamı? Geriye dönüyorum sık sık yanıt aramak adına, yüreğimin silik izler bırakıp, ağır yükler aldığı zamanın derin denizlerine. Bakıyorum umut karamsarlığın, sevinç acının azıcık soluk almasından başka ne ki? Yaşamsa gerçekle düşün umutsuz bir savaşı, her şeyi içine alan kocaman bir yanılsama... Değil mi yoksa?

Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, varolmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya...

Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dalgınlığımdan her döndüğümde...Bir ben ki tüm ilişkilerin perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay yakınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir Ömür hanım?

Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yüreğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük...Yalnızım Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi karanlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım...Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?

Ankara, Güz/1983/Şükrü Erbaş

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

yüzünde hüzün tanecikleri,

saçının her teli rüzgar,

sende sonsuzluğa doğru akan bir şeyler var,

insanın ş i i r e i n a n a s ı geliyor..

• ahmet erhan

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]

yüreğinize sağlık, seslenir gibi yazılmış, yalın ve anlaşılır bir kalem.
kaleminizden güzellik akmış, daim olsun.