Artık yaşamak istemiyorum...
onların istediği gibi yaşamak istemiyorum...
normal bir insan olmaya zorladılar,
bana boş yere vakit kaybettirdiler.
olmayınca da anormal dediler.
başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım,
mürekkeple yazmışlar;
oysa ben kurşun kalem silgisiydim,
azaldığımla kaldım.
kötü bir resim asarım korkusuyla
hiç resim asamadım;
kötü yaşarım korkusuyla...
hiç yaşayamadım.
en kötüsü,
hayır demeyi öğrenemedim.
yemeğe kal, dediler: kaldım.
oysa, kalınmaz.
onlar biraz ısrar ederler;
sen biraz nazlanırsın.
sonunda kalkıp gidilir.
her söylenen şeyi ciddiye almak yok mu,
şu sözünün eri olmak yok mu;
bitirdi, yıktı beni.
yaşamamaktan yoruldum..
insanın,
kendisi gibi olmak istemediği
zamanlar da varmış.
hafiftim,
güzeldim,
rüya gibiydim;
bakmasını bilemediler...
neyse...
ben yalnız kalmalıyım.
başka çarem yok.
korkuyoruz.
düşünmekten ve sevmekten korkuyoruz.
insan olmaktan korkuyoruz.
benim de ölümüm bu dünyada başladı.
ölmeden ölmek zormuş;
öyle söylüyor şair.
büyük bir yorgunluk duyuyorum:
yılların yorgunluğu.
okuyamıyorum,
düşünemiyorum...
beynimi yıllık izne çıkarmak istiyorum...
gülümseyeceksin,
bekleyeceksin..
ve hiçbir zaman ümide kapılmayacaksın.
hayır...
buldum: yalnız kalmaktan korkunca
yalnızlığım artıyor.
yok hayır...
aslında her şeyin birden
unutulmasına çok ihtiyacımız var...
bizde unutmuş gibi yaparız,
hiç kırılmamış,
ağlamamış gibi..
oysa...
ilk yalanı söyledikten sonra
bir daha konuşmamalı insan.
artık ben iç dünyama dönüyorum.
orada hayal kırıklığına yer yok.
vazgeçiyorum;
bütün insanlığın önünde eğilerek özür diliyorum:
beni yanlışlıkla çıkardılar sahneye.
kalbimin atışının yavaşlamasını istiyorum.
yavaş yavaş atsın ki yorulup durmasın.
kalbimde ağır bir yük taşıyorum.
ben artık hiç gülemeyeceğim.
her nefes alışımda kalbim ağrıyor.
ne işim var bu dünyada benim?
beklenen geç geliyor,
geldiği sırada insan başka yerlerde oluyor.
o yüzden...
beni hemen anlamalısın,
çünkü ben kitap değilim,
çünkü ben öldükten sonra
kimse beni okuyamaz,
ben yaşarken anlaşılmaya mecburum.
beni bir gün unutacaksan
bir gün bırakıp gideceksen
boşuna yorma derdim
boş yere mağaramdan çıkarma beni
alışkanlıklarımı özellikle
yalnızlığa alışkanlığımı
kaybettirme boşuna
tedirgin etme beni
bu sefer geride bir şey bırakmadım
tasımı tarağımı topladım geldim
neyim var
neyim yoksa
ortaya döktüm
beni bırakırsan
sudan çıkmış balığa dönerim.
bak döndüm...
olur ya,
belki bir gün tam senin gibi hissederim,
senin heyecanların benim heyecanlarım olur:
o zaman seni bütünüyle yaşarım,
kim bilir?
ama ben,
seni görür görmez anlamıştım:
bütün kaygısız görünüşünün altında,
duygulu,
içine kapanık bir insan olduğunu.
bunu beğendim işte...
bak kendimle konuşurken bile,
senin hoşuna gitmeğe çalışıyorum...
neyse...
yaz bakalım :
suçumuz sevmek.
ama şimdi...
şimdi yanımda olsaydın,
böyle üşümezdim...