Susmak, halının altına süpürüp hiç sahici olmayan bir gülüş takınmak kısa vadede işe yarıyor.

Hataya ses çıkarmamak, kabullenmek, hatta inanmış gibi yapmak günü kurtarıyor.
İyi o zaman devam edelim. Bu hiç içimize sinmeyen konuşmaları tutalım yanı başımızda. Bir kahve daha ikram edelim. Evlerimize alalım, odalarımıza sokalım, aklımızın bir köşesinde tutalım.

Susmak günü kurtarmıyor muydu? Hadi susalım. Biz sustukça kafamızda çoğalıp duran o sesi duyalım.
Kendi hayatımızda bir başkası için yer açalım. Onun anlayışı onun doğruları, senin değil onun kırgınlıklarını konuşalım.
Bakın, günü kurtardık! Günü kurtarırken kendimizden de adım adım uzaklaştık. Başımız ağrımasın, tartışma çıkmasın diyerek bambaşka insanlar olup çıktık.

Hiç konuşmadık açık açık. "Bana yanlış davrandın, aynı fikirde değilim, hayır tavrından hoşlanmadım, bu hareketinizi doğru bulmadım." Bunları söylemekten hep çekindik., hep uzaklaştık.

Başkaları yanlış anlayıp kırılmasın diye hep kendimizi kırdık.

İçimizde ne var ne yok bir arkadaş samimiyetiyle dökmeli artık.

Uzun uzun konuşmalı. Her insanın farklı olduğunu, bu farkların bizi biz yaptığını ve en önemlisi de bunu anlamanın harika kapılar açacağını anlamalı.

Olmuyor mu? O zaman usulca kalkmalı.

Ama olursa bir çay daha koymalı.

Bir şans daha olmalı